Ο Γκάρφιλντ θυμάται τα παιδικά του χρόνια, όταν μια βροχερή νύχτα έχασε τον αλητόγατο μπαμπά του, Βικ, και η μυρωδιά μιας πιτσαρίας τον οδήγησε στην αγκαλιά του μοναχικού Τζον κι ενός παντοτινού σπιτικού, μέχρι να προστεθεί στην παρέα τους και ο αγαθός σκύλος Όντι. Η κανονικότητα των δύο τετράποδων θ’ ανατραπεί όταν πέσουν θύματα απαγωγής και αναγκαστούν να γίνουν πιόνια μιας παράτολμης ληστείας με… δεσμούς από το παρελθόν!
Η ανισορροπία του Χόλιγουντ σε σχέση με το παιδικό προϊόν, σε συνδυασμό με την πλήρη απουσία έμπνευσης, ξαναχτυπά! Σε μία απόπειρα να επαναφέρουν στο σινεμά το franchise του φαγανού γάτου Γκάρφιλντ, οι παραγωγοί της ομώνυμης ταινίας (με τον άθλιο ελληνικό υπότιτλο «Γάτος με Πέταλα»!), αν και θα έπρεπε να γνωρίζουν πως ο συγκεκριμένος τετράποδος ήρωας είναι (πια) περισσότερο γνωστός (και αγαπητός) στο ενήλικο κοινό, επιχειρούν να τον πλασάρουν εκ νέου στην πιτσιρικαρία μονοψήφιας ηλικίας με ένα τύπου «origin» story και με χαρακτήρα αφόρητα ανόητο και παιδιάστικο. Επιπλέον, παραλίγο να με πάρει ο ύπνος!
Ειλικρινά, το μόνο πράγμα που αξίζει εδώ είναι η εισαγωγή της αφήγησης του Γκάρφιλντ με το επεισόδιο της (αδέσποτης) παιδικής του ηλικίας και τον μικρό γατούλη να ξεμένει μονάχος σ’ ένα σκοτεινό στενάκι, θεωρώντας (μέχρι να μεγαλώσει) πως ο πατέρας του τον παράτησε μια βροχερή νύχτα. Κάπου απέναντι, σ’ ένα ιταλικό εστιατόριο, ο νεαρός Τζον έχει παραγγείλει μια pepperoni pizza, η μυρωδιά της οποίας κάνει τον Γκάρφιλντ να κολλήσει στη τζαμαρία του μαγαζιού με τον πιο απελπισμένα δραματικό τρόπο. Η συνέχεια είναι πάνω-κάτω γνωστή, ο Γκάρφιλντ γίνεται ο κυρίαρχος του σπιτιού του Τζον, σε βαθμό να θεωρεί πως ο καλοκάγαθος σκυλάκος Όντι είναι… δικό του pet, παιχνίδι και υπηρέτης!
Ακολουθεί… η ουρανοκατέβατη εξέλιξη του σεναρίου, με φόντο… crime υποπλοκή απαγωγής του Γκάρφιλντ και του Όντι από συμμορία ζώων που θέλει να τους χρησιμοποιήσει σε ληστεία γαλακτοβιομηχανίας! Σε πλαίσιο υπόθεσης, αυτά που συμβαίνουν είναι ασύλληπτα τραγικά, ενώ είναι προφανέστατη η προσπάθεια κοπιαρίσματος χαρακτήρων και καταστασιακού από το (εξαιρετικό) «Μπάτε Σκύλοι Αλέστε» (2016) της Illumination, ως προς το κομμάτι της παράνομης δράσης ζώων. Το «twist» που δένει την ιστορία με το παρελθόν του Γκάρφιλντ είναι φάση «βουλωμένο γράμμα διαβάζεις» και μια σκηνή καταδίωξης πάνω σε τρένο, στην κορύφωση του έργου, διασώζει ελαφρώς τούτο το ναυάγιο παιδικής ταινίας που είναι… άγνωστο σε ποιο ηλικιακό target group απευθύνεται ακριβώς.
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Σκεφτείτε μόνο πως όλα τα άνωθεν τα έγραψε φανατικός γατόφιλος (και φίλος του καλού animation).
Ηλίας Φραγκούλης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr