Πέντε χρόνια μετά την τελευταία μικρού μήκους ταινία του, «Crocs», στην οποία παρακολουθούμε την αλλαγή συμπεριφοράς μιας σκύλας προς το αφεντικό της, ο σκηνοθέτης Σεμπαστιάν Βανισέκ εισχωρεί φορτσάτα στην μεγάλου μήκους παραγωγή και δείχνει αποφασισμένος να ακολουθήσει καριέρα στον τρόμο χωρίς να χαρίσει κάστανα.
Όλα εδώ θα ξεκινήσουν όταν μια από τις αράχνες οι οποίες βγήκαν με το (ανθρώπινο) ζόρι από τα βάθη της γης σε μια έρημο, καταλήξει σε μια άθλια πολυκατοικία στα περίχωρα του Παρισιού και συγκεκριμένα στο διαμέρισμα ενός νεαρού (Τεό Κριστίν) που έχει συλλεκτικό πάθος με τα έντομα, τα σκουλήκια και τα ζωύφια. Θα την ονομάσει Ριάνα και κάπου εκεί σταματά οτιδήποτε μπορεί να έχει σχέση με το χιούμορ αυτής της ταινίας.
Στο μεγαλύτερο μέρος του «Ιστού του τρόμου», οι αράχνες πρωταγωνιστούν στο φυσιολογικό τους μέγεθος, κάτι που… μεγεθύνει την τρομακτική τους εικόνα, ιδίως όταν χορεύουν σαν μπαλαρίνες πάνω στα σώματα των ανθρώπων. Και το γεγονός ότι όλα συμβαίνουν στον ερμητικά κλειστό χώρο μιας άθλιας πολυκατοικίας, συνδράμει στην ακόμα μεγαλύτερη κλειστοφοβία που η ταινία προκαλεί.
Οι ρεαλιστικές βάσεις του σεναρίου, η στακάτη κινηματογραφική αφήγηση, το γρήγορο μοντάζ και ο έξυπνος τρόπος με τον οποίο ο σκηνοθέτης αποκρυσταλλώνει τις φοβίες μας στην οθόνη ανήκουν στα υπέρ σε αυτό το bmovieπου σίγουρα θα κινήσει το ενδιαφέρον όσων αγαπούν το είδος του τρόμου.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr