Αυτή η συμπαραγωγή βαλκανικών χωρών στις οποίες και η δική μας, μεταφέρει τον θεατή σε μια κωμόπολη της Σλοβενίας, όπου ένας «κολλημένος» με το παρελθόν, καλοπροαίρετος εθνικιστής (Πίρμοζ Πίρνετ), του οποίου ο πατέρας υπήρξε ήρωας της αντίστασης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, προσπαθεί να αποτρέψει την δημιουργία ενός γερμανικού πολυκαταστήματος στο σημείο όπου το άγαλμα του πατέρα του έχει στηθεί προς τιμή του.
Μάλιστα, εκπρόσωπος της γερμανικής εταιρίας είναι μια ελληνίδα, η Αγγελική Παπούλια που επισκέπτεται την περιοχή και στην αρχή δεν ξέρει που να πάει να κρυφτεί με τα όσα βλέπει. Πάνω σε αυτή την κεντρική ιδέα μπορούν να δημιουργηθούν οι συνθήκες για μια αν μη τι άλλο ευπρόσωπη σάτιρα και σε αυτό ο σκηνοθέτης Ζίγκα Βιρτς τα πηγαίνει καλά. Οι αναπαραστάσεις μαχών που σαν παιδί που παίζει «πόλεμο» στις αλάνες ο ευτραφής εθνικιστής σκηνοθετεί με άσφαιρα πυρομαχικά για να τιμήσει το λατρεμένο του παρελθόν διακρίνονται από μια τρυφερότητα παρά το φαρσοειδές περιεχόμενό τους.
Όμως ο Βιρτς είναι πολύ πιο φιλόδοξος και δεν αρκείται στην στρωτή «καλλιέργεια» και ανάπτυξη αυτής της κεντρικής ιδέας. Αντιθέτως, αποπειράται μια ταινία τόσο φορτωμένη από πολλά και διάφορα, που τελικά δεν μπορεί να αντέξει το φορτίο και καταλήγει σε τραγική φάρσα. Εκεί που είσαι ανοιχτός στην πρόταση του «τελευταίου ήρωα» να γίνει ένα επίκαιρο χιουμοριστικό σχόλιο για την γερμανική οικονομική κυριαρχία στην Ευρώπη των καιρών μας, βρίσκεσαι ξαφνικά μπροστά σε ένα αλαλούμ οικογενειακό δράμα τόσο τραβηγμένο από τα μαλλιά που θα μπορούσε από μόνο του να είναι επεισόδιο μεξικανικής τηλε-σαπουνόπερας. Και όσο για την ηρωίδα της Παπούλια έχει προ πολλού εξαφανιστεί λες και δεν υπήρξε ποτέ…
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr