Αν η σκηνοθέτις Ίρις Καλτενμπάκ δεν έβρισκε τρόπους να διατηρήσει το ενδιαφέρον μας ζωντανό τότε το γεγονός ότι η «Αρπαγή» είναι μια ταινία της οποίας η κεντρική ιδέα που στηρίζεται εξ’ ολοκλήρου στο ψέμα δεν θα σήμαινε πολλά, όσο και αν ως ιδέα ακούγεται πρωτότυπη. Να όμως που με μια αξιοθαύμαστη ωριμότητα και μάλιστα στο κινηματογραφικό ντεμπούτο στην σκηνοθεσία μεγάλου μήκους ταινίας μυθοπλασίας της, η Καλτενμπάκ κάνει την έκπληξη. Πετυχαίνει στον στόχο της γιατί εστιάζει με επιμονή (και υπομονή) στο πρόσωπο που ψεύδεται, δεν φεύγει ποτέ από πάνω του και αδιαφορεί για τις «σάλτσες». Η ανάγνωση αυτού του προσώπου είναι που την ενδιαφέρει περισσότερο από κάθε τι.
Το πρόσωπο είναι η Λίντια (η Χαφσία Χερζί που πρωτογνωρίσαμε στην θαυμάσια ταινία «Κους κους και φρέσκο ψάρι»), μια νεαρή μαία, που όσο επαγγελματικά φέρεται στην δουλειά της, άλλο τόσο υποφέρει μέσα της. Η προσωπική ζωή της βρίσκεται στο πουθενά και ο πρόσφατος χωρισμός της έχει προκαλέσει βουβό πόνο. Δεν θα δοθεί ποτέ ο ακριβής λόγος για τον οποίο η Λίντια αποφασίζει να μπει στον φαύλο κύκλο του ψέματος «οικειοποιώντας» το παιδί που η ίδια βοήθησε να γεννηθεί με μητέρα την καλύτερή της φίλη. Πάντως αυτή η απόφαση, θα δημιουργήσει την άψογη ατμόσφαιρα μιας ταινίας που κινείται διαρκώς στην κόψη του ξυραφιού, σε τεντωμένο σχοινί, χωρίς ποτέ να αφήνει σε ησυχία τον θεατή που παρακολουθεί με έναν κόμπο στο στομάχι.
Η Καλτενμπάκ φτιάχνει αργά, μεθοδικά το πορτρέτο μιας ανήσυχης, ταλαιπωρημένης γυναίκας για την οποία όμως αναρωτιέσαι αν τελικά είχε ούτως ή άλλως μέσα της την χειραγώγηση των άλλων, ή αν αυτή η χειραγώγηση από την οποία θα προκύψει μια αλυσίδα ψεμάτων ήταν το αποτέλεσμα ενός ξεσπάσματος, η εσωτερική ανάγκη της να «μιλήσει». Σε κάθε περίπτωση, την ακούς και εδώ σε πολύ μεγάλο βαθμό βοηθά η υπέροχη ερμηνεία της Χερζί η οποία σου δίνει κυριολεκτικά την εντύπωση ότι ζει ολοκληρωτικά τον ρόλο της Λίντια.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr