Σε μια μικρή πόλη της βορειοδυτικής Αγγλίας, όπου κάποτε δέσποζε η κοινότητα των μεταλλωρύχων, σήμερα κυριαρχεί παρακμή. Η κοινότητα είναι φτωχή, το πολιτικό σύστημα τους έχει ξεχασμένους, και οι δημόσιοι χώροι έχουν ελαχιστοποιηθεί διαλύοντας ουσιαστικά την όποια αίσθηση συλλογικότητας υπήρχε κάποτε. Εδώ είναι που καταφθάνει μια ομάδα προσφύγων από τη Συρία, παρά τις αντιδράσεις μεγάλου μέρους των ντόπιων. Σταδιακά, μια κοπέλα από τη Συρία με πάθος για τη φωτογραφία, θα πείσει τον ιδιοκτήτη της τοπικής παμπ (του τελευταίου διαθέσιμου χώρου συνέλευσης σε όλη την περιοχή) να ανοίξει τον χώρο του για το κοινό καλό, οδηγώντας τον να βρει ξανά κίνητρο για ζωή.
Η τελευταία μάλλον ταινία του μεγάλου Κεν Λόουτς σε σενάριο του σταθερού συνεργάτη του, Πολ Λάβερτι, δεν προσθέτει μεν κάτι φρέσκο στο έργο και στο στυλ του –ήδη βραβευμένου με δύο Χρυσούς Φοίνικες– σκηνοθέτη, όμως αποτελεί ένα από τα τελευταία ζωντανά δείγματα αληθινού κοινωνικού, σοσιαλιστικού σινεμά. Εκεί όπου το προσφυγικό ζήτημα, η κατάρρευση των δημοσίων χώρων, ο ρατσισμός, αποτελούν ζητήματα άρρηκτα συνδεδεμένα με το ταξικό, με την πραγματικότητα της εργατικής τάξης.
Για την ακρίβεια, αν μη τι άλλο αμβλύνει τις όποιες γωνίες είχε κάποτε η προσέγγισή του, γραμμένη με ευρύ και κατά τόπους απλουστευτικό τρόπο. Έχει όμως συνείδηση κι αυτό σίγουρα μετράει για κάτι. Οι άνθρωποι σε πρώτη ματιά διαχωρίζονται σε καλούς και κακούς, κι ο Λόουτς στην πορεία κοιτάζει πίσω από συμπεριφορές-συμπτώματα και εντοπίζει τη συλλογική πηγή του κακού: Ένα απάνθρωπο σύστημα που απομυζεί τη ζωή από τόπους και ανθρώπους, αφήνοντας πίσω τους ανθρώπους να αλληλοσπαράζονται – όταν όλοι είναι θύματα.
Ακόμα και μέσα από απλουστεύσεις, το σινεμά του Λόουτς παραμένει ανεκτίμητο και αναντικατάστατο, ακόμα κι αν αυτού του είδους ο κινηματογραφικός λόγος θεωρείται δυστυχώς ντεμοντέ αυτές τις μέρες. (Ποιοι δημιουργοί έχουν τόσο ευθέως πολιτικό και ταξικό λόγο στο σινεμά τους σήμερα;) Το δε φινάλε είναι πολύ συγκινητικό– ένας υπέροχος τρόπος για τον Λόουτς να πει αντίο, εφόσον κάτι τέτοιο πράγματι ισχύσει.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr