Μια ιστορία προσφυγιάς
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος είναι ένας σκηνοθέτης ο οποίος στοχάζεται επάνω στην Ιστορία. Ένας δημιουργός που εξερευνά τα γεγονότα και οι χαρακτήρες του αποτελούν σύμβολα στα οποία αντικατοπτρίζεται το δράμα ολόκληρων πληθυσμιακών ομάδων.
Δεν είναι λίγες οι φορές που η προσφυγιά και η μετανάστευση βρίσκονται στον πυρήνα των ταινιών του. Μια τέτοια ταινία είναι και «Το λιβάδι που δακρύζει» που γύρισε το 2004
Η ιστορία ξεκινά με μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων οι οποίοι αποβιβάζονται κοντά στη Θεσσαλονίκη. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά, ταλαιπωρημένοι με φθαρμένα ρούχα περπατούν προς την ενδοχώρα. «Έι, από έρχεστε; Ποιοι είστε;», τους ρωτάει ένας ψαράς. Για να πάρει την απάντηση, «Έλληνες είμαστε… Πρόσφυγες απ’ την Οντέσσα… Τα καράβια μάς βγάλανε στη Σαλονίκη…». Πρόσφυγες από την Οδησσό που αναγκάστηκαν να φύγουν φοβούμενοι αντίποινα, μετά την ήττα των ελληνικών στρατευμάτων που έφτασαν στην Ουκρανία για να πολεμήσουν στο πλάι των Λευκών εναντίον των Μπολσεβίκων, συμμετέχοντας σε έναν εμφύλιο που δεν είχαν κανέναν λόγο να βρεθούν! Ανάμεσά τους και δυο αδέλφια, η Ελένη κι ο Αλέξης, με τον δεύτερο να παίρνει το δρόμο της μετανάστευσης για την Αμερική. Φυσικά δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Αγγελόπουλος έχει επιλέξει τη Θεσσαλονίκη, «την πρωτεύουσα των προσφύγων», κατά το Γιώργο Ιωάννου, ως τόπο αποβίβασης.
Το 2004 ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ξεκίνησε την τριλογία της Μοντέρνας Ελλάδας με την ταινία «Το λιβάδι που δακρύζει». Μέσα από την ιστορία της Ελένης και του Αλέξανδρου, ο σκηνοθέτης βλέπει τους ανθρώπους μέσα στα ιστορικά γεγονότα. Δεν επιχειρεί απλώς να στοχαστεί πάνω στην Ιστορία αλλά κ΄λατι περισσότερο. Να δει τους ανθρώπους και το πως αυτοί γίνονται «θύματά» της. Προσωπικά θεωρώ την εν λόγω ταινία ως την πιο αδύναμη του σκηνοθέτη καθώς υπολείπεται του υπόλοιπου έργου του. Παρόλα αυτά η αγγελοπουλική θεώρηση της ιστορίας, η προσωπική του προσέγγιση και η τελειομανία του δεν μου επιτρέπουν να υποστηρίξω ότι πρόκειται για μια μέτρια ταινία καθώς καμία ταινία του Αγγελόπουλου δεν μπορεί να θεωρηθεί ως τέτοια αφού διατηρεί τα υψηλά στάνταρ που πάντοτε έβαζε ο μεγάλος μας δημιουργός.
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com