Μέσα από τον φακό του σπουδαίου διευθυντή φωτογραφίας Γκόρντον Γουίλις, σε ρομαντικό ασπρόμαυρο φιλμ και υπό τους γλυκούς τζαζ ήχους του Τζορτζ Γκέρσουιν, ο Γούντι Αλεν κινηματογραφεί με αστείρευτη αγάπη την λατρεμένη πόλη του, τη Νέα Υόρκη, κρατώντας για τον εαυτό του τον ρόλο του μοναχικού τύπου (σεναριογράφου της τηλεόρασης) ο οποίος αναζητεί την κατάλληλη γυναίκα, χωρίς να είναι και τόσο βέβαιος για το αν θέλει πραγματικά αυτό που τελικά βρίσκει.
Η απόλυτη «νεοϋρκέζικη ταινία», σίγουρα η πιο τρυφερή του Αλεν και για πολλούς ένα από τα πραγματικά αριστουργήματα του (κάποιοι μάλιστα την εισέπραξαν ως «συνέχεια» της αμέσως προηγούμενής του, «Ο νευρικός εραστής» /Annie Hall). Τον βασικό γυναικείο ρόλο κρατά η τότε μούσα του Αλεν, η Νταϊάν Κίτον, ενώ όπως πάντα ,αρκετοί γνωστοί ηθοποιοί εμφανίζονται σε μικρούς ρόλους. Ανάμεσά τους η Μάριελ Χέμινγουεϊ (που μάλιστα προτάθηκε για το Οσκαρ β’ γυναικείου ρόλου) αλλά και η Μέριλ Στρίπ που παίζει την ομοφυλόφιλη πρώην σύζυγο του κεντρικού ήρωα. Η ταινία διεκδίκησε επίσης το Οσκαρ σεναρίου γραμμένου κατευθείαν για την οθόνη (γραμμένο από τον ίδιο τον Αλεν βέβαια σε συνεργασία με τον συνεργάτη του εκείνη την εποχή, Μάρσαλ Μπρίκμαν).
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr