Ο Ντέιβιντ Λοκ είναι ένας αμερικάνος δημοσιογράφος που μοιάζει κουρασμένο από τον κόσμο και την ύπαρξη. Σε μια επικίνδυνη αποστολή στην Αφρική με στόχο να καλύψει μια τοπική σύγκρουση, ο Λοκ συναντά αδιέξοδα στο στόρι του. Μέχρι που βρίσκει το πτώμα ενός αγνώστους που μοιάζει πολύ με τον ίδιο και τότε παίρνει την ταυτότητά του. Σύντομα όμως θα ανακύψει πως ο άντρας ήταν διακινητής όπλων, κάτι που οδηγεί τον Λοκ σε πολύ επικίνδυνες καταστάσεις που μπορεί από τη μία να τον φέρουν πιο κοντά σε αποκαλύψεις, αλλά από την άλλη φέρνουν αστυνομία και εγκληματίες στο κατόπι του.
Χαμηλών τόνων (σχεδόν μη-τόνων) αριστούργημα από τον Μικελάντζελο Αντονιόνι που ουσιαστικά αποτελεί εκτός από την τελευταία μεγάλη ταινία του κι εκείνη που επιστρέφοντας ξανά πίσω στην προ 15ετίας “Περιπέτεια” στοχάζεται και πάλι πάνω στην ιδέα της ταυτότητας, της απουσίας και του να κινείσαι μέσα σε ένα κόσμο που νιώθεις πως δεν ανήκεις. Υπό μία έννοια ο “Ρεπόρτερ” αποτελεί και την κορύφωση μιας καριέρας γεμάτης αινιγματικών πορτρέτων, ακολουθώντας τον ήρωά του και καδράροντας με μεγαλειώδη τρόπο το πλήρες κινηματογραφικό κενό, έναν αρνητικό φιλμικό χώρο όπου κυριαρχούν οι απουσίες και οι επιθυμίες αποχώρησης.
Το ότι πρωταγωνιστής είναι ο Τζακ Νίκολσον στα μέσα του ‘70s απογείου του (έχει μόλις κάνει “Τσάιναταουν”, πρόκειται να κάνει τη “Φωλιά του Κούκου”) κάνει το εγχείρημα ακόμα πιο υπνωτιστικό– κυρίως επειδή αυτός εδώ είναι ένας αντι-Τζακ Νίκολσον, ένας ηθοποιός σε πλήρη αντίθεση με τις φωναχτές, εμφατικές, ποπ ερμηνείες που καθόρισαν την καριέρα και την περσόνα του. Η σιωπηλή του μετακίνηση εδώ από σκηνή σε σκηνή κάνει τον κόσμο της ταινίας να μοιάζει ακόμα πιο άδειος– ακριβώς επειδή ενστικτωδώς αναζητούμε διαρκώς τον «Τζακ!» σε κάθε σκηνή.
Και, τελοσπάντων, αν όχι για όλα τα παραπάνω, θα άξιζε να δει κανείς στο σινεμά αυτή την ταινία μόνο και μόνο και για την προτελευταία σκηνή, ένα από τα κλασικότερα μονοπλάνα στην ιστορία του σινεμά.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr