Ο κυβερνητικός πράκτορας Τ.Ρ. Ντέβλιν (Κάρι Γκραντ, αδιανόητος movie star) στρατολογεί την αμερικανίδα κόρη ενός καταδικασμένου γερμανού προδότη (Ίνγκριντ Μπέργκμαν, αδιανόητη movie star) ως κατάσκοπο για τις ΗΠΑ, προκειμένου να ξετρυπώσει έναν Ναζί που κρύβεται στη Βραζιλία. Στο πλαίσιο της αποστολής της, πρέπει να έρθει συναισθηματικά κοντά με εκείνον, έλα όμως που η Αλίσια κι ο Ντέβλιν έχουν προλάβει ήδη να ερωτευτούν παράφορα μεταξύ τους.
Σε επανέκδοση μια από τις διασημότερες –και σπουδαιότερες, βασικά– ταινίες του Χίτσκοκ, για μια γυναίκα παραδομένη στα προσωπικά πάθη που επιλέγει τον ψύχραιμο πατριωτισμό κι έναν ψύχραιμο πατριώτη που παραδίδεται στα προσωπικά πάθη. Το είδος του κατασκοπικού νουάρ θρίλερ μπολιάζεται με τον φλογισμένο, ενστικτώδη έρωτα ανάμεσα σε δυο χαρακτήρες που τον εκφράζουν με έναν αληθινά εμβληματικό τρόπο (με ατελείωτα φιλιά που καταλαμβάνουν όλο το κάδρο) και που καλούνται με κάθε τους απόφαση, κίνηση και άγγιγμα να διαλέξουν ηθική και προσωπική στάση– διαρκώς σα να βρίσκονται ένα βήμα από το να παρατήσουν τα πάντα για να πέσουν ο ένας στην αγκαλιά της άλλης, αλλά αντιθέτως να βυθίζονται όλο και πιο βαθιά σε αυτό το παιχνίδι ταυτοτήτων και παραπλάνησης.
Αυτό την ερωτική, κατασκοπική μελέτη χαρακτήρων ο Χίτσκοκ τη σκηνοθετεί σαν κάθε κάδρο να αποτελούσε την κλιμάκωση της ιστορίας. Με την κάμερα σε γερανό να κινείται με κάθε πιθανό τρόπο, χαράζοντας τη δράση ή οδηγώντας σε ανατροπές, αποκαλύψεις και κορυφώσεις δίχως να χρειάζεται καν να ειπωθεί λέξη (μείνετε με το στόμα ανοιχτό στην απίστευτη σκηνή με τον καφέ, όπου η Αλίσια καταλαβαίνει τι της συμβαίνει λίγο πριν το τέλος της ταινίας κι εμείς αναγνωρίζουμε όλες τις δυναμικές χάρη στο πώς κινείται η κάμερα πάνω στο κάθε πρόσωπο), και με το καδράρισμα να λέει την ιστορία με όλη την πυκνότητα που χρειάζεται ως θεατής (προσέξτε την εισαγωγή του Ντέβλιν στην ταινία ή την ένταση με την οποία η κάμερα πλησιάζει ένα αντικείμενο ή ακόμα και την απουσία κάποιου αντικειμένου– ένα κλειδί που λείπει, ας πούμε), το “Notorious” οδηγείται τελικά σε ένα σπουδαίο τελευταίο πλάνο– ακριβώς επειδή λειτουργεί σχεδόν σε αντίθεση με τον ρυθμό και την κίνηση όλου του υπόλοιπου φιλμ, καταλήγει αληθινά ανατριχιαστικό μες στην υπόνοιά του.
Τέλειο, αγέραστο, ερωτεύσιμο, αγωνιώδες, πολυεπίπεδο σινεμά.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr