Ο ιπτάμενος και ουρανοκατέβατος Adam Warlock τραυματίζει σχεδόν θανάσιμα το ρακούν Rocket και οι Φύλακες του Γαλαξία έχουν στη διάθεσή τους κάτι σαν δύο εικοσιτετράωρα για να το κρατήσουν στη ζωή, αρκεί ν’ ανατρέξουν στο βαθιά σκοτεινό παρελθόν της ύπαρξής του.
Δυσάρεστο, αρρωστημένο και νοσηρό. Αν δεν αποτελούσε επαγγελματική υποχρέωση, θα έφευγα πριν το τέλος της προβολής. Μου γύρισε το στομάχι. Ανακατεύτηκα κανονικά! Με το που εμφανίστηκαν τα credits τέλους, εγκατέλειψα την αίθουσα βιαστικά. Ειλικρινά, δεν με απασχολεί καθόλου αν υπήρχε ή όχι «κρυφή» σκηνή μετά τους τίτλους. Δεν άντεχα ούτε λεπτό παραπάνω! Τούτο το φιλμ αποτελεί ένα δείγμα απόλυτης παρακμής του συγκεκριμένου genre και σε κάνει ν’ απορείς για το γεγονός ότι προέρχεται από τον άνθρωπο που σκηνοθέτησε το «The Suicide Squad» (2021)! Επίσης σοκαριστική ήταν η πληροφορία πως το «Φύλακες του Γαλαξία 3» χαρακτηρίστηκε ως… κατάλληλο από 12 ετών για την ελληνική αγορά. Δεν έχω τη φήμη του συντηρητικού, όμως, εδώ μιλάμε για θέαμα πραγματικά ακατάλληλο (πρωτίστως) για νεανικό κοινό. Και αυστηρώς ακατάλληλο για κοινό κάθε ηλικίας με σώας τας φρένας!
Ξεχάστε το (όποιο) χιούμορ των δύο προηγούμενων ταινιών. Το τρίτο μέρος του Marvel-ικού «Guardians of the Galaxy», μαζί και αποχαιρετιστήριο φιλμ του franchise για τον Τζέιμς Γκαν, εγκαταλείπει την ιδέα μιας fanboy-στικης κομιξάδικης περιπέτειας και πελαγοδρομεί με αγριότητα και βιαιότητα προς αδιευκρίνιστες κατευθύνσεις, σ’ ένα πεδίο δράσης όπου το φανταστικό «ερωτοτροπεί» σχεδόν μαζοχιστικά με την ακρότητα, για να προσφέρει (αρκετά ζορισμένα) κάτι το «διαφορετικό». Προσωπικά, δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένος γι’ αυτό που παρακολούθησα, κι ας είχα υπάρξει μάρτυρας των προηγούμενων φιλμ τούτης της σειράς. Εδώ οι «Φύλακες» δεν τυγχάνει να σπάνε πλάκα. Σκοτώνουν μ’ έναν τρόπο που δεν είχαμε ξαναδεί σε παραγωγή του συγκεκριμένου studio (ούτε καν στα αρκούντως γραφικά «Deadpool»!), μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους του είδους στο οποίο ανήκουν αυτές οι ταινίες και παρουσιάζοντας μια πλευρά απεχθούς θεάματος που η απουσία του γνώριμα κανιβαλιστικού αστεϊσμού το κάνει ωμά ενοχλητικό. Ατυχώς, πέραν του ασυνήθιστου body count, το σοβαρότερο πρόβλημα εντοπίζεται στη διαχείριση της παρουσίας… ζώων κάθε μεγέθους και φυλής.
Με αφορμή την κρίσιμη κατάσταση της υγείας του λαβωμένου ρακούν Rocket (μία εντελώς προσχηματική σεναριακή βάση), ο Γκαν κάνει μια αναδρομή στο άγνωστο παρελθόν του συμπαθούς θηλαστικού, που κάποτε βρέθηκε στα χέρια του σατανικού «The High Evolutionary», ενός διεστραμμένης αντίληψης mastermind με τρομακτικές θεωρίες περί της εξέλιξης των ειδών (κατά το «παρατσούκλι» του). Ανήμπορο ν’ αντισταθεί, σε ιδιαίτερα νεαρή ηλικία, θα μετατραπεί σε πειραματόζωο, θα φυλάσσεται σ’ ένα άθλιο κλουβί περιτριγυρισμένο από άλλα (φρικτά μεταλλαγμένα) θύματα του προαναφερθέντος villain, θα γίνει ο καλύτερος φίλος τους, μα μονάχα εκείνο θα καταφέρει να επιζήσει χάρη στη σπάνια εξυπνάδα του.
Οι φιλόζωοι θεατές θα πάθουν κυριολεκτικό σοκ ενόχλησης από τις εικόνες ζωικής κακοποίησης εδώ! Όσο καλές και να ήταν οι προθέσεις του Γκαν, να κάνει (ενδεχομένως) ένα αιχμηρό σχόλιο επάνω στα εργαστηριακά εγκλήματα του animal testing, το αποτέλεσμα γυρίζει εναντίον του σαν boomerang, εξαιτίας του αρρωστημένου σκεπτικού των μεταλλάξεων των ζώων – ηρώων του φιλμ. Επιπλέον, σε κάποιες σεκάνς, επιχειρεί να υψώσει στη διαπασών τους τόνους της συναισθηματικής φόρτισης, στοχεύοντας (ηλιθιωδώς) στο ίδιο target group, το οποίο δεν θα ξέρει αν θα πρέπει να κλάψει ή να ξεράσει! Είχα να αισθανθώ έτσι από την παρελθούσα φρικωδία του μεταλλαγμένου pet σκύλου στο «Η Μύγα ΙΙ» (1989). Έργο που δεν επιθυμούσα να επαναφέρω ποτέ ξανά στη σκέψη μου. Δυστυχώς, το «Φύλακες του Γαλαξία 3» τα κατάφερε…
Ειλικρινά, τι σκατά είχαν στο μυαλό τους και σκαρφίστηκαν ένα τόσο μεγάλο φιάσκο ασχήμιας; Από πού κι ως πού, όλοι οι υπόλοιποι «Φύλακες» περνάνε σε δεύτερη μοίρα, η ιστορία εξανεμίζεται, ο χαβαλές το βάζει στα πόδια και η περιπέτεια τρέχει εκτροχιασμένη με κατεύθυνση προς την απόλυτη μπαναλαρία; Γιατί μία σχετικά fun κομιξάδικη φαντασία έπρεπε να μετατραπεί σε… animal horror φιλμ (αν είναι σε θέση να το πιστέψει κανείς, υπάρχει σεκάνς μονομαχίας κλιμάκωσης που λίγο απέχει από το να βγήκε από το freak show – φινάλε του «Μικρού Σπιτιού στο Δάσος»!); Σε ποιους απευθύνεται αυτό το ψοφίμι «ψυχαγωγίας», που σέρνει την «μπόχα» του επί δυόμισι ανελέητες και αδικαιολόγητες ώρες στη μεγάλη οθόνη; Για να μην αναφερθώ και στην (άλλη αποτρόπαια) υποπλοκή με τα παιδάκια…
Μετά το έτερο φιλμικό έκτρωμα του «Ant-Man and the Wasp: Κβαντομανία», η Phase Five του MCU επικυρώνει το κατάντημα του studio, το οποίο αδυνατεί ν’ ανανεώσει ευφάνταστα και δημιουργικά τα όσα σχεδίαζε από το 2008 μέχρι σήμερα, αφήνοντας να αιωρείται (και) μια ουσιαστική ανησυχία γύρω από το επερχόμενο «The Marvels», που έχει βιώσει από reshoots μέχρι αλλαγή ημερομηνίας εξόδου τέσσερις φορές (!), για να καταλήξει στον προγραμματισμό των αρχών του φετινού Νοέμβρη. Πάντως, αξίζει αναφοράς το ένα και μοναδικό σωστό πράγμα που συμβαίνει στους «Φύλακες του Γαλαξία 3»: τα τραγούδια τα οποία έχουν επιλεχθεί για το soundtrack (σύνηθες φαινόμενο σε τούτο το franchise). Έτσι, τουλάχιστον, κάποιοι νέοι άνθρωποι θ’ ακούσουν, θα μάθουν και (μάλλον) θ’ αναζητήσουν (και) περισσότερα ακούσματα από τους The The του Ματ Τζόνσον. Κατά τα άλλα… this is not the day! Με τίποτα!
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Δεν θα πω ότι λυπάμαι. Ντρέπομαι που ξόδεψα τόσες ώρες στο σινεμά. Το Χόλιγουντ χρειάζεται περισσότερους ψυχαναλυτές. Και ναρκωτικά. Ή τίποτε από αυτά τα δύο. Προσοχή: το έργο δεν είναι κατάλληλο. Είναι νοσηρό. Και πιο πέρα.
Ηλίας Φραγκούλης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr