Η έκτη μεγάλου μήκους ταινία του Αγγελόπουλου, όπως σχεδόν όλες του, διερευνά τις πολιτικές των ταυτοτήτων – κοινωνικών, ταξικών, ιδεολογικών, εθνικών – αλλά και τους τρόπους διαρκούς αναδιαμόρφωσης τους, μέσα από την εμπειρία της μετακίνησης και του ταξιδιού • είτε αυτό είναι πραγματικό, είτε συμβολικό ή και τα δύο. Όμως ο Αγγελόπουλος ήταν ένας σκηνοθέτης που αναζητούσε το παρελθόν στις ταινίες του, όχι μόνο θεματικά αλλά και στους ηθοποιούς του (έστω και αν η κινηματογραφηση τους παρέπεμπε περισσότερο σε σύμβολα παρά σε ανθρώπους).
Δύο θρύλοι του κλασικού ελληνικού κινηματογράφου περασμένων μεγαλείων, ο Μάνος Κατράκης και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος είναι οι βασικοί ηθοποιοί αυτής της ταινίας • ο πρώτος κομμουνιστής που επιστρέφει στην Ελλάδα ύστερα από 32 χρόνια στη Σοβιετική Ένωση, ο δεύτερος αμετακίνητος δεξιός που έχει παραμείνει στον τόπο του. Και οι δύο αμετανόητοι. Και οι δυο ένας λόγος παραπάνω για να δει κανείς και πάλι στην αίθουσα αυτήν την θαυμάσια, μελαγχολική ταινία με την υπέροχη μουσική της Ελένης Καραΐνδρου (η καλύτερη δουλειά της σε ταινία του Αγγελόπουλου) στην οποία παίζει επίσης η Μαίρη Χρονοπούλου (άλλη μια δόξα του εμπορικού ελληνικού κινηματογράφου περασμένων εποχών) καθώς επίσης και ο Αθηνόδωρος Προύσαλης (η μορφή του οποίου έχει δώσει το παρόν σε αρκετές ταινίες του σκηνοθέτη).
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr