Ο θάνατος και η ανάσταση του μπουζουκιού
Όλοι μιλούν για το τέλος του μπουζουκιού, για την απαξίωση του, για την επιθυμία τους να γλυτώσουν από την παρουσία του ώστε να επικρατήσει εκείνο το άχρωμο κι άοσμο, το κάτι σαν μουσική! Έτσι ξεκινά το ντοκιμαντέρ του Φοίβου Κοντογιάννη «Σπασμένος ήχος», με λόγια γεμάτα απαισιοδοξία διάφορων γνωστών βιρτουόζων του οργάνου. Για την καταναλωτική κοινωνία που λειτουργεί εις βάρος του τραγουδιού μιλά ο μέγας Βασίλης Τσιτσάνης και για την ψυχή που χρειάζεται το όργανο και όχι τα εκατομμύρια μιλά έτερος μεγάλος, ο Γιώργος Ζαμπέτας, ερχόμενοι να επιβεβαιώσουν τα όσα υποστηρίζουν οι σύγχρονοι οργανοπαίχτες.
Κι ύστερα ο σκηνοθέτης απλώνει την κουβέντα, μαθαίνουμε για τις διάφορες εκδοχές καταγωγής του μπουζουκιού αν δηλαδή προέρχεται από την αρχαία πανδούρα, ή τον ταμπουρά και τη σχέση του με το σάζι και το μαντολίνο. Μαθαίνουμε πολλά αλλά αυτό το οποίο εόναι το πιο σημαντικό είναι πως όλοι συμφωνούν σε ένα πράγμα: πως για να παίξεις μπουζούκι πρώτα απ’ όλα χρειάζεται η ψυχή και το βίωμα. Η τεχνική και η αρμονία έπονται. Προς το φινάλε αρχίζει και αποκαθίσταται η ισορροπία καθώς οι συμμετέχοντας βλέπουν το μέλλον με αισιοδοξία., Κι αυτό επειδή, όπως λένε, υπάρχουν πολλά νέα παιδιά που αγαπούν και σέβονται το όργανο και πως το μπουζούκι, τελικά, έχει μέλλον. Κι όλα αυτά με όμορφα μουσικά περάσματα και με ταξίμια σε μια ταινία πολύ προσεγμένη, με ρυθμό, πλήθος πληροφοριών και εξαιρετικούς «ηθοποιούς».
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com