ΣΥΝΟΨΗ: Το Επεκουέν ήταν ένα από τα πλέον τουριστικά χωριά της Αργεντινής, με εκατοντάδες επισκέπτες να συρρέουν για τις θερμές πηγές του. Μέχρι που στις 10 Νοεμβρίου 1985, τεράστια ποσότητα του νερού έσπασε το φράγμα, κατέκλυσε το χωριό και το βύθισε ολοκληρωτικά. Τριάντα χρόνια αργότερα, τα νερά υποχωρούν, με τους κατοίκους όμως να μην επιστρέφουν. Μια παρέα νεαρών, παρά τις προειδοποιήσεις, ταξιδεύει στα ερείπια για να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία του Επεκουέν. Αντίθετα όμως με ότι νόμιζαν, δεν είναι μόνοι τους…
Οι Αργεντίνοι βασιλιάδες του τρόμου, ο Νικολά Ονέτι και ο αδελφός του Λουσιάνο που είναι και μουσικοσυνθέτης, εδώ βρίσκονται σε μια ένδοξη και χαρακτηριστική στιγμή της αιματοβαμμένης φιλμογραφίας τους. Εμπνευσμένοι από την καταστροφή μιας πρώην δημοφιλούς λουτρόπολης, δημιουργούν ένα λατινοαμερικάνικο αντίτυπο του Σχιζοφρενή με το Πριόνι με ολίγη από Κτηνάνθρωπους, αποδεικνύοντας ότι το spaghetti horror μπορεί να ευδοκιμήσει και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Εντελώς ειρωνικά, σε αυτή την ταινία, οι κινηματογραφιστές γίνονται οι ίδιοι θέαμα (και θήραμα) καθώς όσο κυλάει η φιλμική διάρκεια αποκαλύπτονται οι πραγματικοί δημιουργοί που κινούν τα νήματα της πλοκής.
Ένα όργιο βίας, αρρωστημένου ερωτισμού και φρικιαστικών σφαγών ντύνεται με ντοκιμαντερίστικη υφή και μια αίσθηση ηδονής στα όρια του torture porn, φέρνοντας την ταινία στην πρώτη γραμμή των εξειδικευμένων φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Ήδη, μετά από πέντε χρόνια, έχουν έτοιμο και το sequel. Και μπορεί το έργο να το έχουμε ξαναδεί, δεν παύει όμως η αισθητική των Ονέτι να προκαλεί ένα πάντα αποτελεσματικό σφίξιμο στο στομάχι.
Τάσος Ντερτιλής
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα grandmagazine.gr