Στο θρυλικό, τραγικό ταξίδι του Τιτανικού, η πλούσια αριστοκράτισα Ρόουζ γνωρίζει τον φτωχό καλλιτέχνη Τζακ και μαζί ζουν ένα μεγάλο έρωτα που διαπερνά τα ταξικά στρώματα. Δεκαετίες αργότερα, ένα συνεργείο κυνηγών θησαυρού συναντούν την υπεραιωνόβια επιβάτη, η οποία λέει την ιστορία εκείνου του ταξιδιού, και μαζί του έρωτα που δεν ξέχασε ποτέ.
Αρχετυπικό κινηματογραφικό ρομάντζο φτιαγμένο πιο μεγάλο και πιο ολοκληρωτικό από ποτέ, για μια αγάπη που επιβιώνει διαμέσου των τάξεων, των καταστροφών, ακόμα και του ίδιου του θανάτου, την ώρα που η Κάμερα ανεβαίνει, κατεβαίνει, πετάει, βυθίζεται, ανυψώνεται, τρυπώνει σε κάθε γωνία ενός σκηνικού-προσομοίωσης της αλήθειας. Αυτό που ξεκινά ως κυνήγι θησαυρού βρίσκει τελικά μια λεπτομερή ανασύσταση εποχής ή μάλλον ενός ολόκληρου κόσμου που πρόκειται (όπως νομοτελειακά κάθε κόσμος, και κάθε τελικά εποχή) να γκρεμιστεί βίαια, αφήνοντας πίσω φαντάσματα και θησαυρούς, και επιτρέποντας μόνο στο συναίσθημα και τις αναμνήσεις να επιβιώσουν.
Κέιτ Γουίνσλετ και Λεονάρντο Ντι Κάπριο ενσαρκώνουν το κεντρικό ζευγάρι με ορμή και φρεσκάδα που διατρέχει τις δεκαετίες και μετατρέπονται εν μια νυκτί σε σταρ που καθορίζουν το χολιγουντιανό σινεμά των επόμενων δεκαετιών. Ο Τζέιμς Χόρνερ συνθέτει την εμβληματική του μουσική που αναδιατυπώνει ως αγνό έπος κάθε τι συμβαίνει στην οθόνη, την ώρα που ο Τζέιμς Κάμερον σπρώχνει στα άκρα (για μια ακόμα φορά) την ιδέα της τέλειας κινηματογραφικής απεικόνισης, με εικόνα, σκηνικά, ήχο, ερμηνεία, να αποτελούν απλώς τον καμβά για να ζωγραφιστεί –τελικά– το πιο απλό και διαχρονικό είδος αφήγησης: ένα ανοιχτόκαρδο ρομάντζο μέσα σε ένα υπό κατάρρευση σύστημα.
Ερμηνευμένο στην απόλυτη κυριολεξία του από έναν Τζέιμς Κάμερον στο απόγειο δυνάμεων και οράματός του, το φιλμ αποτελεί ταξικό μελόδραμα πακεταρισμένο ως ταινία καταστροφής (ή το αντίθετο), μια ταινία μες στην οποία χωρά ένας ολόκληρος κόσμος, μια ολόκληρη ζωή. Δεν υπάρχει σύγχρονη, συμβατική παραγωγή του Χόλιγουντ που να περιέχει μέσα της περισσότερο σινεμά από ό,τι ο “Τιτανικός”: Το τελευταίο μνημείο του 20ου αιώνα.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr