Ένας serial killer κυκλοφορεί στους νυχτερινούς δρόμους της ιερής πόλης Μασχάντ εξοντώνοντας σεξεργάτριες, γιατί έτσι θεωρεί πως εξαγνίζει τον κόσμο από τους αμαρτωλούς. Μια δημοσιογράφος θα βάλει τη ζωή της σε κίνδυνο ώστε να καταφέρει να ανακαλύψει την ταυτότητά του και να τον παραδώσει στις αρχές. Είναι όμως ανοιχτά τα αυτιά των υψηλά ιστάμενων;
Βασισμένος σε αληθινό περιστατικό από τις αρχές των ‘00s στο Ιράν, ο σκηνοθέτης Αλί Αμπάσι (του απίθανου Border, εκείνης της ταινίας με τα σουηδικά τρολ που προτάθηκε για Όσκαρ μακιγιάζ) σκηνοθετεί μια ιδιόμορφη μίξη νουάρ και true crime που δεν είναι ακριβώς τίποτα από τα δύο. Βασικά, δεν είναι ακριβώς κάτι, οτιδήποτε. Το πρώτο μέρος της ταινίας μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στις πράξεις του δολοφόνου και την έρευνα της δημοσιογράφου χωρίς εν τέλει να αντλεί κάτι δημιουργικό ή θεματικό από αυτή την απόφαση– περισσότερο μοιάζει αναποφασιστικότητα σχετικά με το τι από τα δύο είναι η ταινία και τι είναι αυτό που θέλει να πει, καταδικάζοντας μια μορφή βίας που με λεπτομέρεια ανασυστήνει. Είναι κάπως ασαφές και ενδιάμεσο.
Όχι πως δεν είναι απόλυτα ενδιαφέρον, πάντως. Από την αρχή ως το τέλος, και ειδικά στην τελευταία πράξη όπου το φιλμ παίρνει μια νέα απρόσμενη στροφή, υπάρχει κάτι το αληθινά αξιοπερίεργο στο πώς είναι στημένη αυτή η ιστορία, τι λέει, και με τι τρόπο. Είναι μια απόπειρα εξισορρόπησης που δεν έχουμε ξαναδεί να συμβαίνει με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Όμως ακόμα και στην ύστατη αφηγηματική ώρα, ζητήματα και παρατηρήσεις απλά παραθέτονται με έναν τρόπο ταυτόχρονα σχηματικό όσο και παραπλανητικό, χωρίς ποτέ να εξερευνώνται στα αλήθεια. Τι είναι τελικά αυτό που αποκαλύπτεται μέσα από αυτή την ψυχικά εξαντλητική κατάδυση σε μια κάποια κόλαση; Ας το επεξεργαστούμε.
Βραβείο ερμηνείας (κάπως υπερβολικό) στο φεστιβάλ Καννών για την πρωταγωνίστρια Ζαρ Αμίρ-Εμπραχίμι, και πρόταση της Δανίας για τα φετινά Όσκαρ, με την ταινία να φτάνει προς ώρας στην shortlist 15 ταινιών που έχει ήδη ανακοινωθεί.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr