Τις διακυμάνσεις του έρωτα, με τη μοναξιά, τα αδιέξοδα, την αναποφασιστικότητα και τη μελαγχολία, καταγράφει στην εξαιρετική αυτή, ρομαντική δραμωδία του, ο Ζακ Οντιάρ («Οι αδερφοί Σίστερς», «Προφήτης», «Ο άνθρωπος χωρίς πατρίδα», «Ο χτύπος που έχασε η καρδιά μου»).
Η ιστορία στρέφεται γύρω από τέσσερα άτομα, τρεις γυναίκες (η Εμιλί, η Νορά και η Άμπερ Σουίτ) και ένας άντρας (ο Καμίγ), που τα παρακολουθούμε μέσα από ένα «γαϊτανάκι του έρωτα» (που, πολύ σωστά, έκανε τους Γάλλους κριτικούς, όταν πρωτοπροβληθηκε στις Κάνες, να μιλήσουν για την κλασική ομότιτλη ταινία του Μαξ Οφίλς), στην περιοχή, γνωστή ως Olympiades (φτιαγμένη την εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων), που σήμερα διατηρείται χάρη στην εγκατάσταση εκεί μεταναστων, και που ο Οντιάρ, από την πρώτη στιγμή, δεν χάνει την ευκαιρία να κινηματογραφήσει, σε υπέροχα μαυρόασπρα μακρινά πλάνα, με το καθε διαμέρισμα του να έχει τη δική του, όπως υπονοεί ιστορία, φέρνοντας στο νου τον «Σιωπηλό μάρτυρα» του Χίτσκοκ.
Εκείνος όμως που κυριαρχει πίσω από την ιστορία του Οντιάρ, δεν είναι ο Χίτσκοκ αλλά ο Ρομέρ, με την ταινία του «Μια νύχτα με τη Μοντ», ταινία που αναφέρει σε συνεντεύξεις του ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Αντίθετα όμως με την καταγραφή του έρωτα (και στη συνέχεια την εξαφάνισή του) που περιγράφει μέσα από τις ατέλειωτες συζητήσεις των πρωταγωνιστών του ο Ρομέρ, ο Οντιάρ επιλέγει να καταγράψει τον έρωτα (αρχικά θα έλεγα το σεξ), μέσα από τις σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στα τέσσερα του πρόσωπα: Η Εμιλί (Λούσι Ζανγκ), γυμνή κιόλας από το πρώτο πλάνο, να δέχεται συγκάτοικο, και περιστασιακό εραστή, τον Καμίγ (Μακίτα Σάμπα), ένα καθηγητή που αρχικά, εξαιτίας του ονόματος του, παρεξηγεί για γυναίκα και διστάζει να τον δεχτεί για συγκάτοικο, με τη σεξουαλικη τους σχέση να διακόπτεται απότομα, η Νορά (Νοεμί Μερλάν), που έχει εγκαταλείψει το Μπορντό για να συνεχίσει τις σπουδές της στο Παρίσι, να να δημιουργεί μια το ίδιο περιστασιακή σεξουαλική σχέση με τον Καμίγ και η Άμπερ Σουίτ (Τζένι Μπεθ), το cam girl με το οποίο μοιάζει τόσο η Νόρα )με αποτέλεσμα να την πειράζουν στο πανεπιστήμιο), την οποία στη συνέχεια γνωρίζει μέσω Ίντερνετ για να γίνει κολλητή της.
Παιχνίδια, αλλαγές συντρόφων στο σεξ, συνεχείς διακυμάνσεις, με τη μοναξιά, τις αναζητήσεις και περιστασιακό σεξ, με το φόβο της απομόνωσης να αιωρείται κάπου στο βάθος, με τα πρόσωπα να περιφέρονται στους φυσικούς τους χώρους, και με βάση τα graphic novels του Έντριαν Τόμαϊν, ο Οντιάρ, με τη βοηθεια του διευθυντή φωτογραφίας, Πολ Γκιλόμ, και την εξαίρετη ηλεκτρονική μουσική του Rone φτιάχνει μια όμορφη, βουτηγμένη σε ένα λυρισμό, πέρα για πέρα νεανική ταινία, αφήνοντας τα πρόσωπά του να περιφέρονται σε ένα Παρίσι που θυμίζει εκείνο της παλιάς νουβελ βαγκ. Μόνο που εδώ το σημερινό Παρίσι έχει μετατραπεί σε ένα πολυπολιτισμικό Παρίσι, με την κινεζικής καταγωγής Εμιλί και τον αφρικανικής καταγωγής Καμίγ (η μόνη Γαλλίδα είναι η Νορά) να απολαμβάνουν τις χαρές, τις απογοητεύσεις και τις λύπες του, με μια άνεση και μια ζωντάνια που εκφράζουν με τον καλύτερο και πιο πειστικό τρόπο οι έξοχοι ηθοποιοί του. Με τον πραγματικό έρωτα, που τόσο φοβούνται να αποδεχτούν τα τέσσερα αυτά, απομονωμένα στα ηλεκτρονικά «κουτιά» τους, πρόσωπα, να κάνει τελικά την εμφάνιση του στην πιο απρόσμενη μορφή του, μέσα από ένα τηλέφωνο, σε μια από τις πιο ωραίες σκηνές της ταινίας.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr