O τελευταίος γρίφος του υπερτιμημένου (;) Ταϊλανδού σκηνοθέτη Απιτσατπόνγκ Βερασεθακούλ, κατόχου του Χρυσού Φοίνικα για το «Ο θείος Μπούνμι θυμάται τις προηγούμενες ζωές του» έχει στην καρδιά της ιστορίας του, αν μπορούμε να την αποκαλέσουμε ιστορία, μια Σκωτσέζα στην Λατινική Αμερική, συγκεκριμένα στην Κολομβία. Η Τίλντα Σουίντον. Από το πρώτο κιόλας πεντάλεπτο μιας ταινίας που χωρίς λόγο διαρκεί δύο ώρες και ένα τέταρτο, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η γυναίκα νιώθει να καταδιώκεται από ακατανόητους ήχους, μια κατάσταση που δεν μπορεί να διαχειριστεί και που έχει επιπτώσεις στην ψυχική της υγεία.
Από πού προέρχονται αυτοί οι ήχοι, τι μπορεί να σημαίνουν; Επισκέψεις σε γιατρούς, εξετάσεις με την σέσουλα, το μυστήριο παραμένει άλυτο. Και ο θεατής καλείται να γίνει συνοδοιπόρος της Σουίντον σε αυτούς τους ατελείωτους περιπάτους στους δρόμους και στα περίχωρα της Μπογκοτά, όπου συναντά και συνομιλεί με ανθρώπους, όπου με ανήσυχο και συγχρόνως απορημένο βλέμμα προσπαθεί να βγάλει νόημα από το ανεξήγητο. Αφαιρετικό, αντι αφηγηματικό σινεμά, όχι πάντα εύκολο στη χώνεψη αλλά την ίδια ώρα με την ικανότητα να σε βυθίζει στο άγνωστο και μυστηριώδες σύμπαν του, αδιαφορώντας παντελώς για την οποιαδήποτε εξήγηση απέναντι στα όσα βλέπεις. Κέρδισε το βραβείο της κριτικής επιτροπής στο φετινό φεστιβάλ των Καννών.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr