Κάτι το μπουνιουλικό θυμίζει και η ταινία της πρωτοεμφανιζόμενης Ιρίς Καλτενμπάκ, βραβευμένης πρόσφατα στο φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας (βραβείο και στην «Εβδομάδα της Κριτικής» των Καννών). Και συγκεκριμένα το θέμα του τρελού έρωτα που κρύβεται πίσω από τη σχέση της Λιντιά, μιας μοναχικής μαίας, που απάγει το νεογέννητο παιδί της καλύτερης της φίλης, Σαλομέ, για να ζήσει, έστω και παροδικά, τον έρωτά της, με τον Μίλος, τον οδηγό του λεωφορείου που γνώρισε όταν την ξύπνησε, έχοντας κοιμηθεί μέχρι το τέρμα της διαδρομής.
Ιστορία, όπως αρκετές τελευταία που βασίζονται σε αληθινές δικαστικές υποθέσεις, που αφηγείται ο ίδιος ο Μίλος, και που πολύ έξυπνα η Ιρίς Καλτενμπάκ αποφεύγει να μετατρέψει σε δικαστικό θρίλερ (δεν μεταφερόμαστε ποτέ στο δικαστήριο για τη δίκη που ακολούθησε), στρέφοντας το ενδιαφέρον της στο δράμα της μοναχικής, απογοητευμενης από την πρόσφατη ερωτική σχέση της, γυναίκας, που η καθημερινή δουλειά της μαίας, αναπτύσσει το μητρικό της ένστικτο, οδηγώντας την στην απελπιστική, τρελή, απόφαση να παρουσιάσει στον Μίλος το παιδί της φίλης της ως δικό τους παιδί και να ζήσει μαζί του τον έρωτα που τόσο ποθεί.
Η Καλτενμπάκ καταφέρνει να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα μυστηρίου, με μια δόση νουάρ (σ’ αυτό βοηθάει και η υποβλητική μουσική του Αλεξάντρ Ντε Λα Μπομ), εστιάζοντας στις πράξεις και τους χαρακτήρες των προσώπων της, με επίκεντρο αυτόν της Λιντιά, με το συχνά σιωπηλό πρόσωπο της Χαφσιά Χερζί (« Κους κους με φρέσκο ψάρι») να εκφράζει, με τρόπο εξαιρετικό, άλλοτε τη μοναξιά και τη μελαγχολία και άλλοτε τη διστακτικότητα, μαζί και την αναποφασιστικότητα της αινιγματικής, ψυχολογικά ισως ανισόρροπης (;) γυναίκας.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr