Έφηβος που ζει με τη μητέρα του στην πόλη πηγαίνει το καλοκαίρι να μείνει με τον αποξενωμένο πατέρα του και την οικογένειά του. Εκεί αναπτύσσεται μια έντονη σχέση με την σύζυγο του πατέρα του και σύντομα τα πράγματα θα φτάσουν στα άκρα. Η Κατρίν Μπρεγιά (“Fat Girl”), μια αληθινά ζωντανή προβοκάτορας του σώματος στο γαλλικό σινεμά, παραδίδει την πιο γαλλική ταινία της χρονιάς – τη στιγμή που μαίνεται παγκοσμίως η συζήτηση πάνω στις διαφορές ηλικίας και στην διαφορά ισχύος μέσα σε μια ερωτική σχέση, η Μπρεγιά μας παρουσιάζει με έναν σχεδόν ανάλαφρο τρόπο, σα να μη συμβαίνει τίποτα, μια ταινία που επικεντρώνεται ολοκληρωτικά πάνω σε μια τέτοια σχέση.
Αποτελεί ριμέικ της δανέζικης ταινίας του ‘19 “Queen of Hearts”, με τη Μπρεγιά όμως να τονίζει την ερωτική και σωματική έλξη με κάθε της κάδρο, αναζητώντας κάτι το ανίκητο σε αυτήν. Με την κάμερα να κοιτάζει τους δύο πρωταγωνιστές εστιάζοντας στα πρόσωπά τους, όχι ασφυκτικά αλλά και χωρίς να αφήνει κάτι άλλο να εισχωρήσει στο κάδρο, δημιουργεί την αίσθηση ενός κόσμου αποκομμένου από την όποια πραγματικότητα.
Σταδιακά φυσικά η απελευθέρωση ενός νέου πάθους θα χαθεί και θα δώσει τη θέση της στην σκληρή πραγματικότητα, όπου οι πάντες δε μπορούν παρά να βγουν χαμένοι, με ενδιαφέροντα χειρισμό του νεαρού αγοριού: Ο Τεό θα βρεθεί με μια μεγάλη δύναμη στα χέρια του που (απολύτως φυσιολογικά) δεν ξέρει πώς ακριβώς να χρησιμοποιήσει, και τι ακριβώς σημαίνει. Μέσα από αυτό το χρονικό η Μπρεγιά δεν παρουσιάζει κάτι αληθινά καινοτόμο ή ριζοσπαστικό, αλλά η ταινία της είναι αστεία και σκληρή, ανάλαφρη και βαριά, σε καλιμπραρισμένες δόσεις – και με ένα πολύ καλό φινάλε.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr