Οι απλές ιστορίες, η οικειότητα και ένας μινιμαλιστικής τρόπος στην όλη αφήγηση, κυριαρχούν στις ταινίες του πιο παραγωγικού Νοτιοκορέατη σκηνοθέτη Χονγκ Σανγκ-Σου ((«Η γυναίκα που έφυγε», « Η επόμενη μέρα μιας σχέσης»). Ταινίες με ιστορίες που αντλούν από την προσωπική ζωή του σκηνοθέτη, τον κινηματογράφο, τις σκέψεις για τα όνειρα και τις φιλοδοξίες, αλλά και τη ζωή και το θάνατο, με το αλκοόλ να παίζει σημαντικό ρόλο, με ένα στιλ που με τους διαλόγους του αλλά και τα ακίνητα πλάνα του θυμίζει συχνά τόσο εκείνους του Ρομέρ όσο και του Μπέργκμαν, ενώ, με την προσέγγισή του, τον κινηματογράφο του Γιασουτζίρο Όζου, αν και ο ίδιος προτιμα να αναφέρει σαν επίδραση τον ζωγράφο Πολ Σεζάν για τον τρόπο με τον οποίο κατορθώνει «να δημιουργεί την αρμονία ανάμεσα στο αφηρημένο και το συγκεκριμένο». Ταινίες που μας δίνουν μιαν άλλη, το ίδιο σημαντική, εικόνα της σύγχρονης κορεάτικης κοινωνίας, με τον Σανγκ- Σου, αξίζει να σημειώσω, όχι μόνο να γράφει και να τις σκηνοθετεί αλλά και να τις φωτογραφίζει, να τις μοντάρει, ακόμη και να γράφει ορισμένες φορές και τη μουσική της.
Στα 83 λεπτά της νέας του, 30ης ταινίας, « Μέσα στη μέρα», ο Σανγκ-Σου στρέφεται στη συνάντηση μιας μικρής ομάδας συνηθισμένων ανθρώπων στη διάρκεια μιας όχι και τόσο συνηθισμένης μέρας. Από τη μια, η ηθοποιός Σανγκγουόν (η τακτική πρωταγωνίστρια και σύντροφος του σκηνοθέτη, Κιμ Μιν-Χι), που τώρα έχει αποσυρθεί και που μένει προσωρινά στο σπίτι της φίλης της, Γιούνγκ-Σου (Σονγκ-Σουνμί), τις οποίες θα επισκεφθεί η Τζινσού, επίδοξος ηθοποιός και ανεψιά της Σανγκγουόν. Επεισόδιο στο οποίο ρόλο παίζει και μια παχουλή, χαριτωμένη γάτα, η «Us» («Εμείς»), όπως την αποκαλεί η Γιουνγκ-Σου, και την οποία αρχίζει να ταΐζει η Σανγκγουόν – γάτα που παίζει σημαντικό ρόλο στην ταινία και που η εξαφάνιση της θα προκαλέσει ένα μικρό δράμα που ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται επιδέξια για να προσθέσει μιαν άλλη υπόσταση στην ταινία του. Και, από την άλλη, έχουμε, την ίδια μέρα, τον ηλικιωμένο ποιητή, Ουίτζι (Κι Τζου-Μπονγκ), που για λόγους υγείας, δεν μπορεί πια ούτε να καπνίζει ούτε να πίνει, ο οποίος δέχεται την επίσκεψη ενός νεαρού σκηνοθέτη που τον κινηματογραφεί κι ενός θαυμαστή, του Τζαεγουόν, που αναζητά την επαγγελματική του βοήθεια. Συνάντηση που δίνει την ευκαιρία στον Ουίτζι, ανάμεσα στο ποτό και τρώγοντας καυτερά νουντλς, να μας μιλήσει για την τέχνη του και τις αληθινές αξίες της ζωής.
Για όσους ήδη γνωρίζουν το εξαιρετικό, συναρπαστικό πάντα με το δικό του τρόπο, έργο του σκηνοθέτη, ο οποίος, αντίθετα με τις συνηθισμένες πατροπαράδοτες, ακόμη και με τις αναμενόμενες ανατροπές, ταινίες, ανασκαλίζει, απορρίπτοντας αποδέκτες φόρμες, μας εισάγει στο δικό του ανατρεπτικό, αλλά πάντα ηθικό, με μια σε βάθος φιλοσοφική αντίληψη, τρόπο αντιμετώπισης της κινηματογραφικής αφήγησης, η νέα του αυτή ταινία είναι ένα ακόμη, μικρό, ξεχωριστό διαμάντι στοχασμού όχι μόνο πάνω στην τέχνη αλλά και την αξία της ζωής και τις μικρές χαρές της («θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για τα μικρά πράγματα της ζωής», αναφέρει κάποια στιγμή ο Ουίτζι). Για όσους που ίσως δεν γνωρίζουν το έργο του, αυτό που θα έλεγα, είναι να ξεχάσουν όσα συνηθίζουν να βλέπουν στις οθόνες και να αφεθούν στην απλή απόλαυση των διαλόγων της, μαζί και των κρυφών, συχνά συμβολικών, μηνυμάτων της (με την τόσο γοητευτική γάτα, «Εμείς» να τους δίνει μιαν άλλη τροπή), τη ξεχωριστή ομορφιά των όμορφων πλάνων του (μαζί και των ήχων και των διάφορων μικρών λεπτομερειών που συμβάλλουν στη δημιουργία της ζωής στην πολύβουη πόλη, έξω από τα διαμερίσματα των πρωταγωνιστών).
Απόλαυση όπως και το κάπνισμα και το ποτό που, παρά τις αρχικές του επιφυλάξεις, αφήνεται τελικά ο ποιητής. Με τον Σανγκ-Σου να εκμεταλλεύεται ακόμη και τα διάφορα αντικείμενα στο τραπέζι του Ουίτζι, από το αρχικά τέλεια τακτοποιημένο, που στη συνέχεια αρχίζει να γεμίζει με ποτήρια, μπουκάλια και κουτιά, με όλα τα «απαγορευμένα» ποτά και βίτσια (διάβαζε χαρές και απολαύσεις) του ηλικιωμένου ποιητή, για να το μετατρέψει σε έμμεσο σχόλιο πάνω στα «βίτσια» και τις χαρές του σκηνοθέτη που μας προσφέρει το δικό του, μοναδικό και απολαυστικό «αλκοόλ»!
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr