Αν και παραγωγή του 1984, αυτή η μουσική ταινία – εμπειρία διανέμεται για πρώτη φορά εμπορικά στις ελληνικές αίθουσες, οπότε κατακτά την θέση του κινηματογραφικού γεγονότος της εβδομάδας. Σε συνεργασία με τον πρίγκιπα της νεοϋορκέζικης new wave μουσικής σκηνής Ντέιβιντ Μπερν, ο μετέπειτα σκηνοθέτης της «Σιωπής των αμνών», κινηματογράφησε την συναυλία του τίτλου που ο πρώτος έδωσε μαζί με το συγκρότημά του, Talking Heads, τον Δεκέμβριο του 1983 στο Pantages Theater του Χόλιγουντ.
Απλότητα και λιτότητα στην κινηματογράφηση είναι το μεγάλο χάρισμα της ταινίας: o Ντέμι μένει στην ουσία, το ίδιο το σόου το οποίο κινηματογραφεί με καθαρότητα, χωρίς σάλτσες και κόλπα. Οι κάμερές του εστιάζουν στον σταρ και ψυχή της παράστασης, τον ίδιο τον Μπερν που από την πλευρά του, με έναν ιδιοφυώς μίνιμαλ τρόπο κατακτά την σκηνή.Συγχρόνως το μεγαλείο με το «Stop making sense» είναι ότι ως παράσταση θυμίζει από μόνη της ιστορία ταινίας μυθοπλασίας.
Και αυτό γίνεται από το πρώτο κιόλας λεπτό, όταν ο Μπερν, μόνος αρχίζει και τραγουδά με την κιθάρα του το θρυλικό «Psycho killer», πηγαίνοντας κόντρα στο σύνηθες γιατί ένα τέτοιο κομμάτι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στην κλιμάκωση της παράστασης και όχι στην εισαγωγη της. Φορώντας ένα λευκό φαρδύ κοστούμι και λευκά σνίκερς, ο Μπερν με την τόσο ιδιαίτερη φωνή και την «ρομποτική» κινητικότητά του σε μαγνητίζει ακόμα και αν δεν ανήκεις στους φαν του Μπερν και των Talking Heads, όπου η ταινία μοιάζει ότι κυρίως απευθύνεται.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr