Μια νεαρή αμερικανίδα ταξιδεύει στην Ιταλία για να γίνει καλόγρια σε μεγάλο μοναστήρι, όμως εκεί θα διαπιστώσει έντρομη πως κρύβεται κάτι πολύ σκοτεινό πίσω από τις κλειστές πόρτες. Η Σίντνεϊ Σουίνι μέσα σε ένα χρόνο δείχνει πως μπορεί με ευκολία να διαχειριστεί διαφορετικά είδη και απαιτήσεις, από ένα δραματικό φιλμ στημένο όλο πάνω της (το πολύ καλό “Reality”) μέχρι μια παλιομοδίτικα γοητευτική ρομαντική κομεντί (“Λατρεύω να σε Μισώ”) μέχρι τώρα μια τυπική ταινία τρόμου. (Το “Madame Web” το ξεχνάμε, όπως κι ο πλανήτης γενικότερα.)
Είναι πολύ καλή ειδικά στις στιγμές της σιωπής ή της έξαρσης του τρόμου και του σοκ – όχι τόσο όταν προσπαθεί να μιλά με έναν χαμηλών τόνων, εσωτερικευμένο τρόπο, αλλά αυτό δουλεύεται. Το θέμα είναι πως ανάμεσα στην παρουσία της και στο ταιριαστά creepy σκηνικό θρησκευτικού τρόμου, στήνεται μια ιστορία παρανοϊκών επεκτάσεων με καλή ατμόσφαιρα, αρκετά jump scares, κι η οποία πραγματικά απογειώνεται όταν παραδίδεται στην b-movie αισθητική τρόμου της τρίτης πράξης. Η κορύφωση είναι εκρηκτική και το ίδιο το φινάλε (με ένα μακρύ πλάνο σε πρώτο πρόσωπο και ένα άφοβο σοκ) σε κάνει να εύχεσαι όλο το φιλμ να ήταν αναπολογητικό shlock.
Αλλά το πρόβλημα είναι πως εν γένει οι ταινίες τρόμου προσπαθούν τα τελευταία χρόνια να «κρατούν ένα επίπεδο» ακόμα κι όταν πραγματικά δεν υπάρχει λόγος να το κάνουν (σε μεγάλα κομμάτια του, το φιλμ είναι απλώς βαρετό), και σα να μην έφτανε αυτό η “Άσπιλη” πάσχει από ένα σενάριο που ακόμα και για τα δεδομένα της μαζικής τρομοπαραγωγής μοιάζει πρόχειρο. Υπάρχουν σημεία που νιώθεις πως έχουν μείνει κενά για να συμπληρωθεί κάποια πιο έξυπνη ατάκα αργότερα, υπάρχουν κοιλιές και επαναλήψεις στην ανάπτυξη του κόσμου και του exposition, καθώς και σημεία που μοιάζουν απλώς αδιανόητα τεμπέλικα:
Σε μια από τις πρώτες σκηνές της ταινίας, στο αεροδρόμιο στην Ιταλία, βλέπουμε ένα βιβλίο «Ιταλικά για Αρχάριους» στη βαλίτσα της Σουίνι. Ένας φύλακας του αεροδρομίου της λέει «parla Italiano» κι εκείνη τον κοιτάει σα να της μίλησε αρχαία ελληνικά. «Μαθαίνεις Ιταλικά;», τη ρωτάει ο συνάδελφός του. «Ναι…», απαντά εκείνη, «αλλά είναι πολύ δύσκολα». Καταρχάς είναι πασίγνωστο πως τα Ιταλικά είναι η λιγότερο δύσκολη γλώσσα να μάθει κανείς και κατά δεύτερον, σε ποιο στάδιο εκμάθησης δεν καταλαβαίνεις το πάρλα ιταλιάνο; Ήδη από το πρώτο πεντάλεπτο, διαπιστώνεις πόσο σχηματική και τεμπέλικη θα είναι η ταινία που θα δεις – όσο κι αν κάνει πράγματα σωστά στην πορεία, εν τέλει δεν «τα λέει». Ούτε στα Ιταλικά, ούτε σε καμία γλώσσα.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr