Η δουλειά πάει καλά, τα βράδια είναι συναρπαστικά. Ο Μαρκ αισθάνεται βασιλιάς του Βερολίνου! Υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα: Ο Μαρκ το παρα-διασκεδάζει. Οταν η Τροχαία του πάρει το δίπλωμα πρέπει να το πιάσει αλλιώς!
Το ζήτημα του αλκοολισμού έχει απασχολήσει πολύ τον κινηματογράφο. Οταν δεν τον εξιδανικεύει, συνήθως η ταινία περιστρέφεται γύρω από τις συνέπειές του τόσο στο ίδιο το άτομο, όσο και στον περίγυρό του. Τα τελευταία χρόνια δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στο εάν το εξαρτημένο άτομο αντιλαμβάνεται και συνειδητοποιεί ότι έχει πραγματικά πρόβλημα ώστε να ζητήσει βοήθεια. Ενδεχομένως αυτό να είναι και το πιο κρίσιμο σημείο στην αντιμετώπισή του. Οταν συνειδητοποιεί ότι το αλκοόλ τού καλύπτει κάποια ανάγκη, του κρύβει κάποιο τραύμα ή «γεμίζει την άδεια ζωή» του.
Τότε έρχεται το αμείλικτο ερώτημα «και πώς θα ζήσω τη ζωή μου χωρίς αλκοόλ;». Αυτό το ερώτημα δεν απαντιέται ποτέ, μένει ρητορικό, είναι όμως το σοβαρότερο όλων. Ο πρωταγωνιστής μας έχει χάσει το μέτρο, δεν το αντιλαμβάνεται, διότι και οι γύρω του έχουν χάσει το μέτρο απλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό. Μήπως λοιπόν η ταινία δεν αφορά μόνο τον πρωταγωνιστή μας αλλά και τον περίγυρό του που επίσης έχει εξάρτηση; Ισως ο Μάρκους Γκόλερ προσπαθεί να χτυπήσει αυτό το συγκεκριμένο καμπανάκι με την ταινία του. Ποιο είναι όμως το σημείο που αντιλαμβάνεται κανείς την επερχόμενη καταστροφή; Με ένα ισχυρό σοκ στην περίπτωσή μας το οποίο αποτελεί και το σημείο - κλειδί στην ιστορία μας...
Ο Φρέντερικ Λο είναι εξαιρετικός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, πλαισιωμένος από ένα εξίσου καλό καστ. Η ταινία έχει καλοδουλεμένο σενάριο, λιτή κινηματογράφηση και φωτογραφία που εξυπηρετεί τις προθέσεις του σκηνοθέτη, με έναν επιπρόσθετο βαθμό δυσκολίας γιατί το μεγαλύτερο μέρος της διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr