Έναν χρόνο νωρίτερα, η ταινία «Ajoomma» από τη Σιγκαπούρη παρουσίαζε ένα ταξίδι στην Κορέα μιας μεγάλης γυναίκας για να συναντήσει τον «κόσμο ανακούφισης» που έβλεπε στην K-POP κουλτούρα μέσα από τα Κ-Drama. Εκείνη η γυναίκα σύντομα θα μάθαινε ότι ο γιός της είχε σχέση με άνθρωπο του ιδίου φύλου και αυτός ήταν ο λόγος που δεν ήθελε να επιστρέψει στη Σιγκαπούρη.
Δύο θεωρητικά ασύνδετες ταινίες, η προηγούμενη και «Ο Πάγος Που Καίει», μοιράζονται εκτός από τον κοινό τόπο παραγωγής και το όραμα της ονειρικής ζωή στη χωρισμένη στα δύο κοντινή χώρα, και το θέμα των ανθρωπίνων σχέσεων έξω από τη συνοριακή σε κάθε διάσταση νόρμα.
Η ταινία του Άντονι Τσεν «Ο Πάγος που Καίει» γυρίστηκε μέσα στον παγωμένο χειμώνα στα σύνορα της Κίνας με τη Βόρεια Κορέα, στη μεθοριακή πόλη Γιαντζί. Τρείς νέοι, κάπου ανάμεσα στην ασιατικοποιημένη ατμόσφαιρα της πρώιμης και ύστερης νουβέλ βαγκ όπως τη συναντούμε στο «Ζιλ και Ζιμ» / «Μια Ξεχωριστή Συμμορία» και τους «Ονειροπόλους», επιτίθενται στο παγωμένο τοπίο με την ανάγκη για ζεστασιά. Σαν απάντηση στο «Η Εποχή της Βροχής», την προηγούμενη ταινία του, «Ο Πάγος που Καίει» επιχειρεί να γίνει ένας άμορφος ύμνος στη νεότητα, εκεί που το νερό που μπορεί να υπάρχει σε αέρινη, υγρή και στερεή μορφή. Κάπως έτσι και τα συναισθήματα των τριών πρωταγωνιστών αλλάζουν από τις εσωτερικές τους καιρικές συνθήκες στο βροντερό απρόβλεπτο μετεωρολογικό τους μέλλον.
Θα μπορούσε να είναι ένα μπολιγουντιανό σενάριο μουχτισμένο στα κλισέ, πασπαλισμένο από γαλλικό ρομαντισμό μιας άλλης εποχής, όμως επιδέξια αποφεύγει κάθε τι κοινότυπο ισορροπώντας σε λεπτό πάγο. Ο πάγος στο περιβάλλον, στα ποτήρια, η άχνα της ανάσας τους αποψύχεται με τα ζεστά κοντινά πλάνα τους. Σε αυτό το ερωτικό τρίγωνο με στρογγυλεμένες, χιονισμένες γωνίες δεν είναι τριών ανθρώπων που θα συναντηθούν στα σύνορα, αλλά ενός έθνους με μόνο έναν απαγορευτικά απομονωτικό γείτονα.
Το τραγούδι Arirang που ακούγεται στην ταινία, (μέρος ταυτόχρονα της πολιτιστικής κληρονομιάς της Νότιας αλλά και της Βόρειας Κορέας ως σύμβολο ένωσης των δύο τμημάτων που διχοτομήθηκαν από τον πόλεμο), γίνεται μια μετάβαση και στο κλίμα, και στους κόσμους και στις επιθυμίες τους, καθώς όλοι τους είναι χώρες με απροσδιόριστα σύνορα. Ο εύστοχος συμβολισμός προς το τέλος της ταινίας με την αρκούδα, χάνει τη μαγεία του από τα πρόχειρα CG εφέ.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr