Η κορεάτικη κουλτούρα ενδιαφέρει αρκετούς Κινέζους ώστε να υπάρχουν τουρίστες που συρρέουν στο Γιαντζί στα σύνορα με τη Βόρεια Κορέα, έναν νομό που ιδρύθηκε από την Κίνα για τους Κορεάτες που έχουν μεταναστεύσει εκεί. Ήταν γραφτό να είναι τόσο κορεάτικο όσο θα επέτρεπε η Κίνα.
Ο Χάοφεγκ είναι ένας λυπημένος εσωστρεφής που έχει έρθει στην πόλη αυτή για έναν κορεάτικο γάμο. Η Νανά είναι μια ξεναγός που οδηγεί τους περίεργους ταξιδιώτες γύρω από τα παραδοσιακά αξιοθέατα της περιοχής, σε κορεάτικα εστιατόρια και καταστήματα, όλα με την ιδέα να τους μυήσει σ’ ένα παρελθόν που υπήρχε πριν τη διαίρεση της Κορέας. Ο Χαν Ξιάο είναι μάγειρας σ’ ένα από αυτά τα εστιατόρια. Είναι γλυκός και τρυφερός με την λεπτοκαμωμένη Νανά, αλλά αυτή είναι μια εύθραυστη ψυχή, φαινομενικά παραιτημένη από αυτήν την εξαντλητική δουλειά του να στέκεται, να περπατά και να χαμογελάει
σε αγνώστους.
Και οι τρεις τους έχουν μια κρυφή επιθυμία, κυλιούνται σε μια ήσυχη απόγνωση. Είναι κατά κάποιο τρόπο, παγιδευμένοι όσο ένας ντόπιος φυγάς, του οποίου η αφίσα είναι παντού, γιατί καταζητείται για μια σειρά κλοπές. Ο Χάοφεγκ χάνει το τηλέφωνο του, αυτό στο οποίο μουρμουρίζει ‘’λάθος αριθμός’’ κάθε φορά που καλεί η κλινική ψυχικής υγείας για να προσπαθήσει να προγραμματίσει εκ νέου το ραντεβού του που έχασε. Οι τρεις τους θα βρεθούν ενωμένοι με τον τρόπο που οι χαμένες ψυχές βρίσκουν πάντα η μία την άλλη. Κουβεντιάζουν, πίνουν, τραγουδούν με ένα τρόπο που υποδηλώνει ένα κόσμο γεμάτο πληγές.
Ο Κινεζο-Σιγκαπουριανός σκηνοθέτης Άντονι Τσεν έχει φτιάξει ένα κινέζικο ερωτικό τρίγωνο που πλημμυρίζει σε εικόνες, θέματα και καταστάσεις του Γαλλικού Νέου Κύματος. Υπάρχουν αρκετές αναφορές στο ‘’Ζιλ και Τζιμ’’ του Φρανσουά Τριφό και στο ‘’Μια ξεχωριστή συμμορία’’ του Ζαν Λικ Γκοντάρ, σε αυτή την ιστορία των χαμένων ψυχών που βρίσκουν η μία την άλλη σε μια χειμωνιάτικη γωνιά της Κίνας.
Η ταινία προσφέρει μια ενδιαφέρουσα εξερεύνηση των ανθρώπινων σχέσεων, των εσωτερικών συγκρούσεων και της επίδρασης του περιβάλλοντος στην ανθρώπινη ψυχολογία. Αναπτύσσει ένα συναρπαστικό και συναισθηματικά φορτισμένο θέμα, ενώ παράλληλα προσφέρει εντυπωσιακές εικόνες και σκηνοθετικές επιλογές που δίνουν έμφαση στην ατμόσφαιρα. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι εξαιρετικές, με κάθε χαρακτήρα να έχει τη δική του συμβολική σημασία και παρουσία.
Η ανάπτυξη της ιστορίας καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, προσφέροντας ένα μυστηριώδες αλλά ταυτόχρονα συναισθηματικά βαθύ ταξίδι. Με εξαιρετικές κινηματογραφικές λήψεις και ενδιαφέροντες διαλόγους, η ταινία δημιουργεί μια ατμόσφαιρα μυστηρίου και ανατροπών.
Παρόλο που η ταινία μπορεί να φανεί πυκνή και περίπλοκη σε σημεία, αποτελεί μια αξιόλογη προσπάθεια που αναδεικνύει το ταλέντο του δημιουργού της τόσο στο σενάριο όσο και στη σκηνοθεσία. Συνολικά, “Ο Πάγος που Καίει” αποτελεί μια πρωτότυπη και αξιόλογη πρόταση στο χώρο του κινηματογράφου που αξίζει την προσοχή του κοινού.
Ανδρέας Κουταλάς
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα popitandmovieon.gr