Η τελευταία δημιουργία του ταλαντούχου σκηνοθέτη από την Σιγκαπούρη Αντονι Τσεν («Η εποχή της βροχής», «Σε άγνωστα νερά» κ.α.) είναι μια πολύ αγαπησιάρικη, ώριμη και κυρίως ελεύθερη ματιά πάνω στην καθημερινότητα τριών νέων ανθρώπων, μιας γυναίκας και δύο ανδρών σε μια πόλη που συνορεύει ανάμεσα στην Κίνα και την Βόρεια Κορέα.
Η κοπέλα (Ντονγκιού Ζου) είναι μια ξεναγός έξω καρδιά, ένας από τους δύο άντρες είναι εσωστρεφής, λιγομίλητος και μελαγχολικός (Χαοράν Λιου), ο άλλος πιο ανοιχτός, πιο δραστήριος (Τζουξιάο Κου). Πολύ σύντομα αντιλαμβάνεσαι ότι ο «Πάγος που καίει» δεν είναι τόσο ταινία «πλοκής» αλλά ταινία «αισθήσεων» και αισθημάτων, μια ταινία που πάνω από όλα αγαπά την ζωή, με τις μεγάλες αλλά κυρίως τις μικρές στιγμές της.
Ο φακός του Τσεν περισσότερο χαϊδεύει τα πρόσωπα και τα σώματα που κτηματογραφούνται, ο σκηνοθέτης ανιχνεύει τον εσωτερικό τους κόσμο καταγράφει τις μικρές καθημερινές δραστηριότητές τους.
Το τρίο θα παίξει στον πάγο και στα χιόνια, θα μεθύσει, θα χορέψει, θα περάσει στιγμές κατάθλιψης, θα οδηγήσει το αυτοκίνητό του στο αχανές τοπίο. Κι εμείς θα το ακολουθήσουμε νοσταλγώντας (όπως και η ταινία) την εποχή της νουβέλ βαγκ και κυρίως την «Ξεχωριστή συμμορία» (1964) του Ζαν Λικ Γκοντάρ, όπως και το τρίο του «Ζιλ και Ζιμ» (1962) του Φρανσουά Τριφό.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr