Ακολουθούμε ένα ερωτικό τρίγωνο και τους τρόπους με τους οποίους οι ζωές τους μπλέκονται και ξεμπλέκονται και ύστερα και πάλι μπλέκονται, σαν σίφουνας. Ο εν λόγω σίφουνας είναι μάλλον ο Τόμας του Φραντς Ρογκόφσκι (“Transit”, “Μεγάλη Απόδραση”), ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του σε μια αληθινά σπουδαία κι άφοβη ερμηνεία ενός βαθιά και ακαθόριστα αρνητικού χαρακτήρα: Ο Τόμας βλέπετε είναι σκηνοθέτης, και είναι το χάος ενσαρκωμένο.
Σε πολυετή σχέση με τον Μάρτιν του Μπεν Γουίσο (“Paddington”, “Skyfall”), ο Τόμας βλέπει τον κόσμο του να ταράζεται όταν γνωρίζει σε ένα πάρτυ την Αγκάτ (Αντέλ Εξαρχόπουλος) και η ενστικτώδης έλξη που νιώθει τον οδηγεί κοντά της. Ανάμεσα στα τρία άτομα σχηματίζεται ένα ερωτικό τρίγωνο, καθώς η ταινία εξερευνά τους τρόπους με τους οποίους η συναισθηματική και ερωτική δυναμική διαρκώς μεταβάλλεται.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία, υπάρχουν πολλές σκηνές που καίνε και κοχλάζουν, από ένα παθιασμένο χορό μέχρι μια σκηνή σεξ διαρκείας, με το φιλμ να φέρνει κάτι ορμητικά ερωτικό στη μεγάλη οθόνη με τρόπο απόλυτα συνδεδεμένο με τους χαρακτήρες, και με τον τρόπο που αισθάνονται ο ένας για τον άλλο – άλλοτε οικειότητα, άλλοτε κάτι χαοτικό, πανικόβλητο, ακαθόριστο. Υπάρχει κάτι σαγηνευτικό σε αυτή την ενσάρκωση του αγνώστου, και του χάους.
Τα πάντα σε αυτή την ταινία έχουν να κάνουν με την ακαθόριστη ενέργεια που κουβαλά κάθε άνθρωπος, την ενέργεια που νιώθεις όταν ο Τόμας κι η Αγκάτ χορεύουν κάτω από τις πολύχρωμες αποχρώσεις ενός ξέφρενου πάρτυ, ή την ενέργεια που φέρνει μαζί του ο Τόμας υπάρχοντας και μόνο σε έναν χώρο. Δεν χρειάζεται καν να μιλήσει, δεν χρειάζεται καν να κινηθεί.
Αυτή η αφηγηματική ελλειπτικότητα είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας, στην πραγματικότητα, και κάτι ακόμα πιο άφοβο από τις έτσι κι αλλιώς εξαιρετικές σωματικές σκηνές της. Τα “Περάσματα” είναι μια ταινία αποτελούμενη από σκηνές που μοιάζουν να μην ξεκινάνε και να μην ολοκληρώνονται, σα να διαβάζεις κάποιο αποσπασματικό και άναρχα κρατημένο ημερολόγιο, όπου διαρκώς προσπαθεί να θυμηθείς ή να μαντέψεις το context της κάθε σημείωσης ή του κάθε αναμνηστικού.
Όμως με αυτό τον τρόπο, με αυτή την πολύ δύσκολη κι η ιδιόμορφη σεναριακή επιλογή, το φιλμ του Άιρα Σακς (που μας έχει δώσει στο παρελθόν υπέροχα, γλυκά φιλμ όπως το “Love Is Strange” με τον Άλφρεντ Μολίνα και τον Τζον Λίθγκοου) παίρνει την μοναδική, ασυνήθιστη μορφή του. Είναι, κατά μία έννοια, εικόνα και ομοίωση του κεντρικού του ήρωα, ένα αταξινόμητο, ταραγμένο, χαοτικό αφήγημα – μια σειρά από μεσαίες πράξεις των οποίων την αρχή και το τέλος μπορείς είτε να μαντέψεις είτε δεν χρειάζεται να μαντέψεις.
Στα περιθώρια αυτού του σίφουνα, δύο άνθρωποι (ο Μάρτιν κι η Αγκάτ) προσπαθούν να ζήσουν πηγαίνοντας μπροστά. Κάθε σκηνή είναι κι ένα πέρασμα, όπως κάθε στιγμή της ζωής μας αποτελεί σύνδεση κάποιου «πριν» και κάποιου «μετά». Ο πόνος, αλλά και η απόλαυση, πηγάζουν ακριβώς από αυτό: Ότι ένα τέτοιο πέρασμα δεν μπορούμε ποτέ να το αναγνωρίσουμε την ώρα που το διαβαίνουμε. Απλά προχωράμε.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr