Βρισκόμαστε σ΄ ένα απομονωμένο χωριό κάπου στην επαρχία. Δυό αδέλφια, ο Πέντρο και ο Χάιμε, επιχειρούν να εντοπίσουν στην ύπαιθρο σημάδια κάποιου κακού. Σ΄ ένα σπίτι βρίσκουν έναν συγχωριανό τους γεμάτο πληγές μολυσμένες από έναν δαίμονα. Αποφασίζουν με τη βία να απομακρύνουν το σώμα για να μην εξαπλωθεί η μόλυνση και επέλθει χάος. Ο Πέντρο έχει δυό παιδιά, μια μικρούλα και ένα έφηβο αυτιστικό αγόρι, και αποφασίζουν να φύγουν μ΄ ένα αυτοκίνητο. Το κακό είναι μέσα και δίπλα τους. Ακολουθούν εξελίξεις δυσοίωνες και φρικιαστικές. Τι συμβαίνει με τα παιδιά; Γιατί είναι τόσο εριστικά και επικίνδυνα;
Το φιλμ έκαμε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Τορόντο και σταδιακά απέχτησε φήμη και έγινε σημείο αναφοράς. Σε ΗΠΑ και Καναδά έκλεισε με εισπράξεις μισού εκατομμυρίου δολαρίων και σ΄ όλο τον κόσμο με ενάμιση εκατομμύριο.
Αναφέρεται κατά βάση στην καταστροφή του κόσμου με ξεκάθαρες επιρροές από Ρομέρο, Πολάνσκι και ιδίως από Κάρπεντερ. Νευρώδης αφήγηση, μηχανή στο χέρι «βρώμικη» φωτογραφία, δυνατό μοντάζ και σκηνές σοκ, χαρακτηρίζουν την ταινία. Το τέλος εντυπωσιάζει με τη ελλειπτικότητά του. Σε οτι αφορά στο κοινωνικό περιεχόμενο, εντύπωση προκαλεί ότι το κακό έχει συνάρτηση και με τα μικρά παιδιά, αλλά και σχέση και με πράξεις κατά της θρησκείας. Τις αναφορές πως πρόκειται για μια πολύ βίαιη ταινία, τις θεωρώ υπερβολικές. Σε τρομάζει, σε εκπλήσσει, πηγαίνει στα άκρα, αλλά ουδεμία έχει σχέση με χυδαιότητα και πορνογραφία της φρίκης. Πιστεύω ακόμα πως κατ΄ ουσίαν καταγράφει το άκρως συγχυσμένο κοινωνικό πρόσωπο της σύγχρονης Αργεντινής, που το σινεμά της κάνει μια στροφή προς έμμεσες καταγγελίες και σαφείς υπαινιγμούς. Αξίζει να προσεχθεί και να αναζητηθεί, ενώ, κατά την εκτίμησή μου, «βάζει γυαλιά» στα ανάλογα σύγχρονα αμερικανικά φιλμ τρόμου.
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress