Σε μια Αθήνα οικονομικής κρίσης περιφέρονται η Μαρία και ο Φανής, δημιουργώντας το δικό τους κόσμο, αυταπάρνησης και μίμησης, με τα δικά τους ψέματα, τα δικά τους όνειρα, το δικό τους περιφερειακό θέατρο, την τοξικότητα και το πορνό, αναζητώντας απελπισμένα την ευτυχία (;), τον έρωτα, την αυτοπεποίθηση, τον αυτοσεβασμό, ίσως και κάποια σωτηρία (που αρνούνται να παραδεχτούν), αναπλαθοντας πάντα τη βίαιη ανδροκρατούμενη κοινωνία.
Με ένα στιλ ρεαλιστικό, με ψήγματα νουάρ (που αναπλάθει πειστικά η φωτογραφία του Διονύση Ευθυμιόπολου), δυστυχώς οχι πάντα με την ειλικρίνεια και την αναγκαία αυθεντικότητα που θα περίμενες, ο Παντελής Παγουλάτος (που είχε κάνει την προηγούμενη, πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, «Γλυκά όνειρα», το 2002), κινείται ανάμεσα σε ένα κινηματγράφο που θυμίζει τόσο εκείνο του Κασσαβέτη όσο κι εκείνο της νουβέλ βαγκ, για να μας αφηγηθεί την ιστορία του περιφερειακού την ζευγαριού του – ζευγάρι που ο Χάρης Φραγκούλης και η Μαρία Αρζόγλου κατορθώνουν πρέπει να πω να ζωντανέψουν σε αρκετές σκηνές, βγάζοντας τα συναισθήματα και το βασικό δράμα τους (όπως στην πολύ ωραία σκηνή της σύντομης επανένωσής τους λίγο πριν από το αναπάντεχο, ωραίο φιναλε), που λείπει από ένα δυστυχώς άνισο σενάριο.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr