Μια νύχτα σε έναν σχεδόν άδειο ουρανοξύστη στο σύγχρονο Λονδίνο, ο Ανταμ συναντά τυχαία έναν μυστηριώδη γείτονα, τον Χάρι, και η καθημερινότητά του αλλάζει. O Ανταμ κατακλύζεται από μνήμες του παρελθόντος και βρίσκεται να επιστρέφει στην επαρχιακή πόλη όπου μεγάλωσε και στο σπίτι της παιδικής του ηλικίας, όπου μοιάζει να ζουν ακόμα οι γονείς του, όπως ακριβώς τη μέρα που σκοτώθηκαν, πριν από 30 χρόνια.
Η ταινία είναι στηριγμένη στο βιβλίο του Taichi Yamada, «Strangers», με τη διαφορά ότι ο κεντρικός ήρωας είναι ομοφυλόφιλος. Πραγματικά αυτή η διαφορά δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο στην ιστορία, εκτός από το ότι ο σκηνοθέτης βρίσκει ευκαιρία να μιλήσει για τη συγκεκριμένη γενιά ομοφυλόφιλων που μεγάλωσαν το '80. Ενδεχομένως αυτή η πτυχή να αποδυναμώνει το κυριότερο στοιχείο της αφήγησης, που είναι η συμφιλίωσή μας με την απώλεια.
Ο βασικός κορμός της ιστορίας είναι ιδιαίτερα συγκινητικός, δείχνοντας ότι ο θάνατος των αγαπημένων μας ανθρώπων αφήνει πληγές που δύσκολα επουλώνονται. Ισως αν βρίσκαμε την ευκαιρία να πούμε όσα δεν προλάβαμε, ίσως αν υπήρχε ένας τρόπος να μοιραστούμε την πρόσφατη ζωή μας με εκείνους που χάσαμε, ίσως αν μας έβλεπαν να μεγαλώνουμε, να φτάνουμε στην ηλικία τους, να μιλούσαμε με πιο πολύ θάρρος, με πιο πολλή ελευθερία, με μεγαλύτερη κατανόηση... Ομως η συμφιλίωση με τα τραύματά μας είναι αναγκαία, μας αφήνει να προχωρήσουμε στη ζωή. Προχωράει όμως τελικά ο ήρωάς του ή μένει δέσμιος των φαντασμάτων του; Ο Αντριου Χέι φτιάχνει μια τρυφερή ταινία για τη μοναξιά, με τη σκηνοθετική ματιά ενός θρίλερ και παράλληλα ενός ρομάντζου. Είναι αξιοπρόσεκτο πως ο σκηνοθέτης κατάφερε να χωρέσει όλα αυτά τα διαφορετικά είδη μέσα στην ατμόσφαιρα της ταινίας. Παρ' όλα αυτά, δεν είναι μια από τις σπουδαίες ταινίες της χρονιάς, κι ας ήταν πολυαναμενόμενη. Ο Αντριου Σκοτ είναι εξαιρετικός στον ρόλο, αλλά... βγαίνει κανείς από την αίθουσα με μια τεράστια πέτρα στην καρδιά.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr