H αληθινή ιστορία της οικογένειας των φον Έριχ, που στη διάρκεια των ‘80s κυριάρχησαν στον χώρο της επαγγελματικής πάλης στις ΗΠΑ δημιουργώντας μια δίχως όμοιο δυναστεία – έναν κατ’εξακολούθηση θρίαμβο που οδήγησε σε μια σειρά από ανείπωτες τραγωδίες.
Ο Σον Ντέρκιν του στοιχειωτικά ψυχρού “The Nest” συναρπάζεται από μια αρχετυπική ιστορία ανόδου και πτώσης, αλλά και ιστορία ύβρης και Τιμωρίας. Πίσω από την ώχρα της οπτικής παλέτας που παραπέμπει σε κάτι ξεφτισμένο αλλά ακόμα και κάτι το άρρωστο (στη διεύθυνση φωτογραφίας και πάλι, όπως και στο “Nest”, ο Ματίας Έρντελι του “Γιου του Σαούλ”), ο Ντέρκιν εξερευνά παγωμένες, τοξικές σχέσεις στενών οικογενειακών δεσμών όπου ο έλεγχος και η καταπίεση εκφράζονται βουβά, και πλασάρονται από τον χειριστικό πατέρα ως μια οικογενειακή μυθολογία θρίαμβου.
Αυτός ο εγκλεισμός ταιριάζει με την αισθητική της πάλης, όπου τεράστια, σμιλευμένα κορμιά συγκρούονται μέσα σε έναν αυστηρά οριοθετημένο χώρο με λιγοστή τελικά ευχέρεια κινήσεων. Η “Σιδερένια Γροθιά” λειτουργεί ως οικογενειακή τραγωδία αλλά και ως κινηματογραφικό κομμάτι δράσης, έστω κι αν τελικά ο Ντέρκιν χάνει κάτι από την θαυμαστή υπόνοια της προηγούμενης, σπουδαίας δουλειάς του, η οποία φώλιαζε μέσα σου και πάγωνε το είναι σου. Εδώ υπάρχει κάπου μια αίσθηση πως οι ιστορίες των χαρακτήρων τακτοποιούνται σαν κομμάτια σε σκακιέρα, προς ένα φινάλε μάλιστα που δεν είναι ιδιαίτερα ταιριαστό με την ως τότε ταινία. (Συμβαίνει κι ένα μασάζ της πραγματικότητας, κάτι που από μόνο του ως γεγονός δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά εδώ λειτουργεί ως απλούστευση του επιπέδου χειρισμού και τραγωδίας – πάντα περίεργο όταν η πραγματικότητα είναι ακόμα χειρότερη από το φίξιον.)
Αλλά το φιλμ λειτουργεί ακόμα και παρά τις ατέλειές του. Σε επίπεδο αισθητικής, ρυθμού, εικόνας, χαρακτήρων και ερμηνειών (ο Ζακ Έφρον όχι τόσο, αλλά τα υπόλοιπα αδέρφια και ιδιαίτερα ο πατέρας Χολτ ΜακΚαλάνι είναι θαυμάσιοι), και ως –τελικά– μια ιστορία βιογραφικής φρίκης που δε μπορείς να σταματήσεις να κοιτάς. Ο Ντέρκιν καδράρει τα σώματα ως όντα απειλητικά ή/και απειλούμενα, υπογραμμίζοντας πάντα τις σιωπές κι όσα δεν βρίσκονται στο κέντρο της εικόνας. Το αποτέλεσμα είναι πως η “Σιδερένια Γροθιά” μας κρατά σε αγωνία για όλη της τη διάρκεια – για όσα βλέπουμε και για όσα απλώς χάνονται στην πορεία.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr