ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΖΕΥΓΑΡΙΩΝ - Ηλίας Φραγκούλης

Αν είχα ένα πιστόλι στα χέρια μου, θα το χρησιμοποιούσα. Το εννοώ.

Κάθε καλοκαίρι βάζουμε στο στόχαστρο όλες αυτές τις οικτρές γαλλικές «κομεντί» λαϊκουργιάς που μας σερβίρονται κατά κόρον ως «ψυχαγωγία», ξεχνώντας ότι η συγκεκριμένη εθνική παραγωγή κρύβει κι άλλα… έκτροπα! Εκείνα που πλασάρονται σαν… πιο «πνευματώδη». Εκεί, το δίλλημα γίνεται πραγματικά σκληρό: προτιμάς να «σκοτώσεις» (#diplhs) το χρόνο σου με μπαλαφάρα ή με διανοουμενίστικη δηθενιά φλυαρίας; Τα «Παιχνίδια Ζευγαριών» του Ολιβιέ Ασαγιάς αποτελούν μία ιδανική περίπτωση για να κουβεντιάσει κανείς τούτο το θέμα / πρόβλημα. Ταιριάζει, άλλωστε. Στο ίδιο το φιλμ, οι ήρωές του δεν κάνουν τίποτε άλλο!

Ο Αλέν προβληματίζεται για το μέλλον της δουλειάς του. Είναι εκδότης βιβλίων και αρχίζει να ανησυχεί για το τέλος της ύπαρξης του φυσικού προϊόντος που παράγει από χαρτί, με τον κόσμο να γέρνει σταδιακά όλο και περισσότερο (;) προς το e-book. Συναντά ένας από τους συγγραφείς που εκδίδει εδώ και χρόνια, τον Λέοναρντ. Δεν έχει σκοπό να βγάλει το νέο του βιβλίο, δεν του άρεσε καθόλου αυτό που διάβασε. Μιλάνε στο γραφείο, μιλάνε στο bistrot, μιλάνε στο δρόμο, μιλάνε… παντού! Στο τέλος, του αποκαλύπτει την πικρή αλήθεια. Ο Λέοναρντ γυρίζει απογοητευμένος στο σπίτι, τα λέει στη δικιά του, εκείνη έχει τα δικά της τρεχάματα, στήνοντας την καμπάνια ενός σοσιαλιστή πολιτικού. Έχει κι ένα κάρο κινητά και tablet να φορτίσει! Θα ελπίσει στην προσοχή της Σελένα, με την οποία διατηρεί κρυφό δεσμό. Εκείνη είναι ηθοποιός, προβληματίζεται για το αν πρέπει να παίξει και στο επόμενο season της τηλεοπτικής σειράς που της τρώει τον περισσότερο επαγγελματικό χρόνο, πια. Και τυγχάνει να είναι και η σύζυγος του Αλέν! Ο οποίος τη απατά επίσης, συνεργάτιδά του στο κομμάτι του «digital transition» του εκδοτικού του οίκου.

Από σπιτική μάζωξη σε δημόσια Q&A και σε μυστικά ραντεβού… κρεβατοκάμαρας, οι βασικοί ήρωες του Ασαγιάς δεν είναι πραγματικοί χαρακτήρες αλλά… ομιλούντα κεφάλια, που περιφέρουν τα σώματά τους από το ένα location στο επόμενο, με μοναδικό σκοπό να συμμετέχουν σε μικρά «debate» λόγου, αναλύοντας την έκθεση του ανθρώπου στο διαδίκτυο, την κυριαρχία του Google στον πολιτισμό μας, το πόσο πνευματώδης μπορείς να γίνεις σ’ ένα tweet, το αν η Amazon καταστρέψει την αγορά του βιβλίου… Δυστυχώς, όσο ενδιαφέροντα κι αν ακούγονται κάποια από αυτά τα (σύγχρονα) ζητήματα, ο Ασαγιάς περιορίζει τη δράση των «Παιχνιδιών Ζευγαριών» σε μία λούπα από συναντήσεις και ατέρμονες συζητήσεις, εξοντώνοντας κάθε ίχνος κινηματογραφικότητας της ίδιας του της ταινίας!

Χωρίς μία storyline που δείχνει να οδηγεί κάπου, το φιλμ μετατρέπεται από νωρίς σε έναν εφιάλτη ημικρανίας, που σε κρατάει διαρκώς στα όρια του να ουρλιάξεις «Σκάστε!». Σύσσωμο το καστ βαριέται την ύπαρξή του με… σοφιστικέ ναρκισσισμό, πατώντας πάνω σε ένα σενάριο που μάλλον γράφτηκε για να διαβαστεί και όχι να «ζωντανέψει» (#diplhs) φιλμικά στη μεγάλη οθόνη. Από την άλλη, αν ήταν βιβλίο, μάλλον θα ήταν ένα από εκείνα που παρατάς πριν τελειώσουν και όποτε το βλέπεις μπροστά σου υπόσχεσαι πως θα το ξαναρχίσεις. Ποτέ, όμως!