Στο χώρο μιας απομακρυσμένης φυλακής που εκκενώνεται για να δώσει χώρο στην επέκταση του αεροδρομίου, στο Ιράν της δεκαετίας του ’60, εκτυλίσσεται η ταινία του Νίμα Τζαβίντι, ήδη βραβευμένου με την προηγούμενη ταινία του «Μελβούρνη». Στη διάρκεια όμως της εκκένωσης, ο απολυταρχικός διοικητής της φυλακής, ταγματάρχης Γιαχέντ, που επιμένει με ξεχωριστό ενθουσιασμό την επικείμενη προαγωγή του, ανακαλύπτει πως έχει εξαφανιστεί ένας θανατοποινίτης κρατούμενος. Για να προλάβει το κακό και να σιγουρευτεί πως δεν θα κινδυνεύσει η καριέρα του, ο ταγματάρχης αρχίζει μια εξονυχιστική έρευνα για την ανακάλυψή του.
Σε ένα χώρο άδειο, καταθλιπτικό, κάπως καφκικό (που τονίζει η φωτογραφία του Χουμάν Μπεχμανές), και ενώ η ώρα περνάει και οι έρευνες συνεχίζονται, με τους όχι ιδιαίτερα έξυπνους όπως ανακαλύπτουμε στη συνέχεια, φύλακες να μην κατορθώνουν να βρουν τον κρατούμενο, διάφορα πρόσωπα αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους, ανάμεσά τους και μια γυναίκα η κοινωνική λειτουργός Καρίμι, που, όπως ανακαλύπτει ο Γιαχέντ, προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητα του εξαφανισμένου, αντίθετα με τον Γιαχέντ που προσβλέπει στη σύλληψη και εκτέλεσή του και ο οποίος, ενδιάμεσα, φλερτάρει, με τρόπο κωμικό, την Καρίμι.
Με εικόνες συχνά λυρικές, που αποκτούν μια άλλη δύναμη στην πλατιά οθόνη για την οποία γυρίστηκαν, με εκφραστική εξαιρετική μουσική του Ραμίν Κούσα, με μια διάθεση έμμεσης κριτικής για το σύγχρονο Ιράν (γι’ αυτό και η στροφή στο παρελθόν και στην περίοδο του Σάχη, για να μπορέσει να εκφραστεί πιο ελεύθερα), ο Τζαβίντι φτιάχνει μια συναρπαστική, βουτηγμένη σε μια ονειρική, σουρεαλιστική ατμόσφαιρα, ταινία (παράδειγμα οι σκηνές με τη χελώνα ή εκείνη όπου γινόμαστε μάρτυρες στις ασυναρτησίες ενός προφήτη), οδηγώντας μας από έκπληξη σε έκπληξη και από ανατροπή σε ανατροπή – μόνη αδυναμία, θα έλεγα, το κάπως βιαστικό φινάλε.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr