Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, αλλά και ξένοι σκηνοθέτες όπως ο Απιτσατπόνγκ Βιρασεθακούλ και Τσάι Μινγκ-Λιάνγκ, έρχονται στο νου βλέποντας την πρώτη αυτή, βουτηγμένη σε μια μαγευτική, λυρική ατμόσφαιρα, μεγάλου μήκους ταινία του Βιετναμέζου σκηνοθέτη Τιέν Αν Φαμ (βραβείο Χρυσής Κάμερας στις Κάννες), γύρω από έναν τριαντάρη άντρα, που, μετά το θάνατο σε δυστύχημα της νύφης του, εγκαταλείπει τη Σαϊγκόν, μαζί με τον 5χρονο γιο της, για ένα ταξίδι στη γενέτειρα του στην επαρχία.
Η ταινία αρχίζει με τρεις άντρες να συζητούν για την αξία της θρησκείας και την έννοια της ύπαρξης, στη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, σε ένα υπαίθριο καφέ στη Σαϊγκόν. Σκηνή εμπνευσμένη από τη βραβευμένη στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών του φεστιβάλ των Καννών μικρού μήκους ταινία του σκηνοθέτη, «Stay Awake, Be Ready», και που ο Τιέν Αν Φαμ χρησιμοποιεί για να μας παρουσιάσει τον πρωταγωνιστή του, Τιέν (Λε Φονγκ Βου), σε μια κατάσταση πλήξης και αδιαφορίας τόσο για τη συζήτηση που διεξάγεται ανάμεσα στους άλλους δύο φίλους του όσο και για ότι συμβαίνει γύρω του, ακόμη και μια αιματηρή σύγκρουση με μηχανάκια, στην οποία σκοτώνεται και μια γυναίκα (σκηνή στην οποία είναι ο μόνος που ενώ όλοι οι άλλοι τρέχουν να δουν τι συμβαίνει αυτός παραμένει καθισμένος και ακίνητος).
Στη συνέχεια όμως θα ανακαλυψει πως η νεκρή είναι η νύφη του, με τον 5χρονο γιο της να γλιτώνει από θαύματος. Και μια και ο αδερφός του, εδώ και αρκετό καιρό, είχε εγκαταλείψει τη γυναίκα του, ο Τιέν, μοναδικός τώρα συγγενής, αναγκάζεται να αναλάβει τον 5χρονο ανιψιό του, Ντάο, και να μεταφέρει για ταφή τη νεκρή γυναίκα στην αγροτική τους γενέτειρα.
Ένα ταξίδι στο οποίο ο Τιέν Αν Φαμ βρίσκει την ευκαιρία να μας μιλήσει για τη θρησκεία, την υπαρξιακή κρίση, το θάνατο αλλά και τη ζωή και την εξιλέωση. Ένα ασυνήθιστο λυρικό ρόουντ-μούβι, μέσα από εξαιρετικές, μεγάλης συχνά διάρκειας, δοσμένες με ποίηση και λυρισμό και γυρισμένες σε πραγματική χρονική διάρκεια, σκηνές, σκηνές χωρίς γρήγορες εναλλαγές, όπου ο Τιέν συναντά και συνομιλεί με διάφορα πρόσωπα, με τον σκηνοθέτη να τις εκμεταλλεύεται για να συνδέσει την πραγματικότητα με τη φαντασία.
Η απώλεια, η θλίψη, η επίμονη αναζήτηση απαντήσεων σε ερωτήματα γύρω από την ύπαρξη κυριαρχούν στις σκηνές που βοηθούν τον Τιέν να συνδεθεί και πάλι με το παρελθόν του και ίσως να βρει την ηρεμία και τις απαντήσεις που αναζητά.
Σκηνές όπου οι χώροι (η φύση, ο αέρας, οι ήχοι, το τιτίβισμα των πουλιών και η όλη γενικά ατμόσφαιρα), τονίζουν την ηρεμία, μαζί και την αποδοχή που αυτός αναζητά μετά από τη φασαρία και τους θορύβους της Σαϊγκόν, με τον Τιέν να συναντά τα διάφορα αυτά πρόσωπα, με το παρόν εναλλάσσεται με το παρελθόν, όπως στη σκηνή με τον Τιέν να θυμάται παλαιότερες στιγμές με την Τάο, το κορίτσι με το οποίο ήταν ερωτευμένος και που τώρα έχει γίνει μοναχή, να περιφέρεται σε νεαρή ηλικία στο χώρο, ένα μισογκρεμισμένο κτίριο, με την κάμερα να τους παρουσιάσει μέσα από τρύπες στους τοίχους, με τον ίδιο στην τωρινή του όμως ηλικία (όπως και τον ηλικιωμένο καθηγητή στις «Άγριες φράουλες» του Μπέργκμαν).
Ή εκείνη με τον ηλικιωμένο βετεράνο πολεμιστή που είχε αναλάβει τις λεπτομέρειες της ταφής της νύφης του, και που του εξηγεί πως μετά τις μάχες και τους σκοτωμούς, αυτό που έχει μάθει είναι να βοηθά τώρα όσους έχουν ανάγκη.
Συνάντηση που γίνεται ύστερα από ένα μεγάλης διάρκειας τράβελινγκ σε μηχανάκι, με το μεγαλύτερο τμήμα της σκηνής να είναι γυρισμένο με την κάμερα έξω από το σπίτι του πρώην πολεμιστή, χωρίς να βλέπεις τους ίδιους να μιλάνε αλλά να ακούγεται απλά ο διάλογος τους, ενώ η οθόνη επικεντρώνεται στην είσοδο του σπιτιού (τρόπος παρουσίασης του τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, όπως και σε μια άλλη σκηνή, όπου ο Τιέν σβήνει το φως όταν ξαπλώνει και ακούμε απλά τον διάλογο σε μαύρη οθόνη).
Ή, ακόμη, η συνάντηση με μια ηλικιωμένη «τρελή» γυναίκα, λαϊκή φιλόσοφο στην πραγματικότητα, που του μιλάει για τον πόνο και τη ψυχή και πώς μπορεί να ξεπεράσει την κρίση πίστης που περνάει για να μπορέσει τελικά να βρει την εξιλέωση. Σκηνές που μας αποκαλύπτουν πως πίσω από την αρχική πλήξη και την αδιαφορία του, ο Τιέν είναι τελικά ένας ευαίσθητος άνθρωπος που αναζητά όχι μόνο να επανορθώσει τις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του αλλά και να ανακαλύψει την απαραίτητη αρμονία στη ζωή του.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr