Παρακολουθώντας αυτήν την βιετναμέζικη ταινία που πέρσι στο φεστιβάλ Καννών κέρδισε την Χρυσή Κάμερα (πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη) εκτιμάς τον επιτηδευμένα στατικό ρυθμό της όπως και το γεγονός ότι δημιουργεί κλίμα μέσα από κοινότοπες, καθημερινές καταστάσεις, κουβέντες για τα πιο συνηθισμένα πράγματα. Εκτιμάς επίσης το ότι ο σκηνοθέτης της, τολμά την απουσία ενός «καθαρού» στορι σε μια …τρίωρη ταινία. Και κυρίως εκτιμάς το ότι δεν δείχνει καθόλου να βιάζεται • αφήνει τον χρόνο να κυλήσει και κινηματογραφεί με μια ελευθερία που τελικά σου κεντρίζει την περιέργεια. Τόσο απλά.
Όλα ξεκινούν από ένα τροχαίο ατύχημα και με αυτή την αφετηρία η ταινία μετατρέπεται σε μια τεράστια πιατέλα συναισθημάτων, διλλημάτων, διαλόγου ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Βέβαια, η διάρκειά της, 179 ολόκληρα λεπτά με την κάμερα να εξετάζει χώρους, βλέμματα και αντικείμενα χωρίς ουσιαστική δραματουργική εξέλιξη, μπορεί να εξαντλήσει και να φέρε θεατή στα όριά της της υπομονής του Όμως ο Φαμ Τιέν Αν είναι συνεπής σε αυτό που κάνει, δημιουργεί έναν κόσμο που ταλαντεύεται ανάμεσα στον ρεαλισμό και την ποίηση και σε προσκαλεί με ευγένεια μέσα του.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr