Βραδυφλεγές ποιητικό σινεμά βαθιάς ενδοσκόπησης και υπερβατικής διάθεσης, το οποίο, χωρίς να πρωτοτυπεί, μας συστήνει έναν πολλά υποσχόμενο δημιουργό.
Μετά το θάνατο της νύφης του, ένας νεαρός άντρας αναλαμβάνει τη φροντίδα του γιου της και την προετοιμασία της κηδείας, η οποία πρόκειται να γίνει στον τόπο καταγωγής της, στην καρδιά της βιετναμέζικης ενδοχώρας. Σταδιακά και αδιόρατα, όμως, ο σκοπός του ταξιδιού αλλάζει υφή, καθώς ο ήρωας γοητεύεται από τις τελετουργίες και τους ανθρώπους που γνωρίζει, βιώνοντας εμπειρίες καθοριστικές στην πορεία αυτογνωσίας του.
Σκηνοθέτες όπως οι Απιτσατπόνγκ Βερεσεθάκουλ, Τσάι Μινγκ Λιάνγκ και Λαβ Ντίαζ, μεταξύ πολλών άλλων, ανέπτυξαν ένα ιδιοσυγκρασιακό όσο και ενδοσκοπικό στιλ βραδυφλεγούς σινεμά, το οποίο θέτει στο επίκεντρο την αναζήτηση της αφανούς αρμονίας της ύπαρξης, ενώ αφουγκράζεται τους παλμούς του υποσυνείδητου, καθώς προσεγγίζει ποιητικά την απεικόνιση του κόσμου. Ο πρωτοεμφανιζόμενος Τιέν Αν Φαν έχει εμφανώς μελετήσει διεξοδικά τους παραπάνω δημιουργούς, καθώς το αξιοσημείωτα συμπαγές ντεμπούτο του υιοθετεί μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία τους. Έτσι, ο βραβευμένος με Χρυσή Κάμερα σκηνοθέτης από το Βιετνάμ αποδεικνύεται άξιος μαθητής, ο οποίος δεν κρύβει τις επιρροές του, αλλά ούτε εμπιστεύεται όσο θα έπρεπε την προσωπική φωνή του.
Η δυστοκία του προδίδεται, κυρίως, από το ότι οι πυρηνικοί προβληματισμοί του γύρω από την πίστη και δη το χριστιανισμό, μένουν μετέωροι εντός μιας κατά τα άλλα αυθεντικά υπερβατικής ατμόσφαιρας. Έπειτα, οι σκηνές αβίαστα ρομαντικού λυρισμού έρχονται να κρατήσουν προσγειωμένες τις μεταφυσικές ανησυχίες του Φαν, ο οποίος είναι εμφανές πως έχει όραμα και ανάγκη εύρεσης υπαρξιακών απαντήσεων μέσω του σινεμά. Παρότι, λοιπόν, το "Δέντρο" δεν έρχεται δίχως ατέλειες, παραμένει ένα πολλά υποσχόμενο δείγμα δουλειάς για το μέλλον.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr