Μετά από ένα τροχαίο που οδηγεί την κουνιάδα του στον θάνατο και αφήνει ορφανό τον πεντάχρονο ανιψιό του, ένας 30χρονος άντρας φεύγει από τη Σαϊγκόν και επιστρέφει στη γενέτειρά του στην επαρχία. Κατά τη διάρκεια μιας περιπλάνησης που αγγίζει τα όρια του διαλογισμού, ο ταξιδιώτης παλεύει με τα δικά του φαντάσματα...
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Βιετναμέζου σκηνοθέτη δείχνει ότι έχει πολύ καλά στοιχεία, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στα πλάνα του. Είναι ιδιαίτερα ρεαλιστικός και συνάμα πολύ ποιητικός. Αν και επιδιώκει να έχει ντοκιμαντερίστικη υφή, αν παρατηρήσει κανείς τα κάδρα του είναι απόλυτα ζυγισμένα, στο χιλιοστό... Ομως η ταινία απευθύνεται σε ένα ιδιαίτερο κοινό, το οποίο έχει την υπομονή να εξερευνά τη φόρμα των νέων σκηνοθετών, που ουσιαστικά ψάχνουν ακόμα τη σεναριακή δομή. Παρά τις αρετές της, ουσιαστικά ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται τη μεγάλη της διάρκεια για να εντρυφήσει στις παραδόσεις του Βιετνάμ από μια σκοπιά εξερεύνησης της θρησκευτικής πίστης, αλλά δεν καταφέρνει να αποσαφηνίσει τα μηνύματά του επαρκώς. Ψάχνεται κι ο ίδιος για το τι θέλει να πει, και ψάχνεται και ο θεατής μαζί του...
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr