Η ταινία αφηγείται τη ζωή του Λέοναρντ Μπερνστάιν χωρίς στην πραγματικότητα να την απασχολεί ιδιαίτερα η καριέρα του, το έργο του, ή τι κομμάτι της περσόνας του αυτό καταλαμβάνει. Αντιθέτως ασχολείται με την προσωπική του ζωή και συγκεκριμένα τον γάμο του με την ηθοποιό Φελίσια Μοντεαλέγρε (Κάρι Μάλιγκαν). Ο Μπερνστάιν είχε διαρκώς δεσμούς με άντρες και γυναίκες, κάτι που υπάρχει αρκετά περιφερειακά στην οθόνη και δεν εξερευνάται στα αλήθεια. Η Φελίσια από την άλλη είχε έντονη πολιτική δραστηριότητα, κάτι που επίσης μένει ανεκμετάλλευτο, όπως ένα σωρό ακόμα στοιχεία της προσωπικής, επαγγελματικής ή καλλιτεχνικής τους ύπαρξης.
Αυτά που μένουν στην οθόνη έχουν αποτέλεσμα κάτι το συμβατικό και επίπεδο, παρά τη ζεστασιά και τη φροντίδα με την οποία έχουν αναδημιουργηθεί. Ίσως είναι κομμάτι της κεντρικής ιδέας του Κούπερ εδώ, να κάνει μια τόσο σημαντική περσόνα να μοιάζει σαν μια ιστορία που συναντά κανείς ξανά και ξανά στο πέρασμα των δεκαετιών. (Κάτι που τον απασχολούσε και με το σπουδαίο “A Star Is Born” σε επίπεδο αμερικάνικης ροκ μυθολογίας και εικονογραφίας, εκεί πετυχαίνοντας ό,τι ήταν αυτό που τελικά επιχειρούσε.)
Στιλιστικά το φιλμ προσαρμόζεται στην κάθε περίοδο όπου εκτυλίσσεται, παραπέμποντας από ‘50s μιούζικαλ μέχρι ‘70s ανεξάρτητο δράμα, μια έξυπνη άσκηση από τον Κούπερ που ο ίδιος κι οι εντυπωσιακοί τεχνίτες συνεργάτες του φέρνουν εις πέρας, από το ντιζάινερ μακιγιάζ Κάζου Χίρο μέχρι τον εξαιρετικό διευθυντή φωτογραφίας Μάθιου Λιμπατίκ που πραγματικά μετασχηματίζει το λουκ και το vibe της ταινίας όσο η ιστορία κυλάει στο χρόνο.
Δεν καταλήγουν όμως όλα σε κάποια ουσιώδη ιδέα ή ανακάλυψη ή έστω κάποια ηλεκτρισμένα συναισθηματική αναβίωση μιας χιλιοειπωμένης ιστορίας όπως στο “A Star Is Born”. Η ταινία είναι γλυκιά, απαλή, παρατηρητική, αλλά τελικά δίχως την παραμικρή αιχμή ή αίσθηση ανάγκης ή περιπέτειας ή ανακάλυψης. Ο Κούπερ κι η Μάλιγκαν δίνουν καλές ερμηνείες, αλλά που ποτέ δε σε αποσπούν από το γεγονός πως είναι ερμηνείες ηθοποιών κάτω από κουστούμια και έντονο μακιγιάζ. Όλα μοιάζουν ακριβή, όλα μοιάζουν στη θέση τους, όλα μοιάζουν σωστά. Αλλά τελικά αυτό το “Maestro” δεν έχει και πολλά να αφήσει μέσα σου.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr