Ο σκηνοθέτης Ρίντλεϊ Σκοτ στα 85 του πλέον αποδεικνύει ότι έχει ακόμα τη δυνατότητα να σκηνοθετήσει επικές σκηνές μάχης. Στις 2 ώρες και 38 λεπτά ο Σκοτ καλύπτει μόνο 6 από τις περισσότερες από 60 μάχες που έδωσε ο Ναπολέοντας. Ταυτόχρονα επινόησε ένα σύστημα χρησιμοποιώντας πάνω από 10 κάμερες για τη λήψη των συγκεκριμένων σκηνών με σκοπό να πάρει όλες τις γωνίες ταυτόχρονα.
Ο Σκοτ που ενώθηκε ξανά με τον Χοακίν Φίνιξ για πρώτη φορά μετά τον θρίαμβό τους με τον Μονομάχο το 2000, καλύπτει μια περίοδο που ξεκινάει από την εκτέλεση της Μαρίας Αντουανέτας μέχρι το θάνατο του Ναπολέοντα στα 51 του. Αυτό που λείπει από την ταινία είναι πως και γιατί ο μικρός Δεκανέας κατάφερε να κερδίσει την πολιτική και δημόσια αγάπη του Γαλλικού λαού. Όπως επίσης και η εν γένει εξέλιξη του, καθώς παίρνουμε αναλαμπές της ίντριγκας στην αίθουσα της εξουσίας μέσω των αλληλεπιδράσεων του με τους πολιτικούς, αλλά λίγα μας εξηγούν πως έφτασε στη γεμάτη μεγαλοπρέπεια στέψη του ως Αυτοκράτορας.
Ο Σκοτ βάζει τον Ναπολέοντα σ’ ένα πλαίσιο ανάμεσα στους δικτάτορες της ιστορίας που του πιστώνουν θανάτους 3.000.000 ανθρώπων κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων. Η μόνη σχέση που αναπτύσσεται είναι εκείνη με την Ιωσηφίνα (Βανέσα Κίρμπι) χήρα ενός στρατηγού που εκτελέστηκε στην γκιλοτίνα κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Βασιλείας του τρόμου. Ο Ναπολέων δεν έχει ιδέα πως να αγαπήσει αληθινά. Ο έρωτας του έμοιαζε πάντα περισσότερο με βιασμό και η Ιωσηφίνα δεν φαινόταν ποτέ ικανοποιημένη.Μοιάζει σαν να παρασέρνει ο ένας τον άλλον σε δοκιμασίες παράδοσης αντί να έχουν οποιαδήποτε είδους ουσιαστικής σχέσης. Της λέει πόσο την αγαπά, αλλά είναι απλώς άλλη μια μάχη που πρέπει να κατακτήσει για την δική τουικανοποίηση.
Η ένταση μεταξύ Ναπολέοντα και Ιωσηφίνας κορυφώνεται με την ακύρωση του γάμου τους, όταν εκείνη αποτυγχάνει να του δώσει τον κληρονόμο που διακαώς επιθυμεί, αν και η σχέση τους δεν τελειώνει ποτέ εντελώς. Είναι ξεκάθαρό ότι ο Σκοτ επικεντρώνει την ιστορία του γύρω από τις 6 τεράστιες, σκηνές μάχης, ξεκινώντας με τον Ναπολέοντα να σπάει έξοχα τον Άγγλο-Ισπανικό ναυτικό αποκλεισμό της Τουλόν. Η αγριότητα κι η σφαγή αυξάνεται σε κάθε επόμενη εκστρατεία. Στη μάχη του Αούστερλιτς, ο Σκοτ και ο διευθυντής φωτογραφίας Ντάριους Βόλσκι δημιουργούν ένα μπαλέτο θανάτου με αργή κίνηση καθώς ο Ναπολέων παγιδεύει τον αντίπαλο στρατό σε μια παγωμένη λίμνη και στη συνέχεια βομβαρδίζει τον πάγο στέλνοντας άντρες και άλογα σε μια στροβιλιζόμενη, αιματηρή δίνη. Το κάψιμο της Μόσχας είναι μια οπτικά συναρπαστική σκηνή.
Η σκηνή με τον Ναπολέοντα να παρακολουθεί έκπληκτος τους Ρώσους να καίνε την πόλη τους ολοσχερώς αντί να συνθηκολογήσουν, ήταν η αρχή του τέλους. Όλα ολοκληρώνονται όταν ο Γουέλινγκτον δίνει ένα ισχυρό χτύπημα στον Ναπολέοντα στο Βατερλό, γεγονός που θα τον οδηγήσει στην εξορία στη νήσο Αγία Ελένη. Ο Σκοτ αφιερώνει πολύ χρόνο από μάχη σε μάχη και δεν καταβάλει σχεδόν καμία προσπάθεια να κατανοήσει τα κίνητρα και τους λόγους του Ναπολέοντα με τους οποίους συνέχισε να ασκεί τέτοια εξουσία στους Γάλλους. Από τη μεριά του ο Χοακίν Φίνιξ φαινόταν να έχει πρόβλημα προσπαθώντας να συμβιβαστεί με τη διχασμένη προσωπικότητα του ήρωα του.
Υπάρχουν φυσικά και κάποιες σκηνές που προκαλούν λίγο χιούμορ, με χαρακτηριστικότερη εκείνη που λέει σε ένα Βρετανό αξιωματικό «Νομίζεις ότι είσαι σπουδαίος, μόνο και μόνο επειδή έχεις βάρκες».
Μέσα στις όποιες αντιρρήσεις μπορούμε να έχουμε για την μη ακριβή απεικόνιση της Γαλλικής ιστορίας, δεν μπορούμε να μην αποδώσουμε τα εύσημα στο Ρίντλεϊ Σκοτ που ανέλαβε και έφερε εις πέρας αυτή την τεράστια παραγωγή. Σύμφωνα δε με πληροφορίες η εκδοχή director’s cut του σκηνοθέτη όταν μεταδοθεί στο Apple TV+, θα έχει διάρκεια περισσότερες από 4 ώρες.
Ανδρέας Κουταλάς
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα popitandmovieon.blogspot.com