Μια πολεμική ταινία εποχής με φόντο την άνοδο και την πτώση του Ναπολέοντα.
Ο Ρίντλεϊ Σκοτ, που σαφώς μας έχει χαρίσει αριστουργήματα, προσπαθεί να σκιαγραφήσει την άνοδο και την πτώση του Ναπολέοντα και ευτυχώς που έχει τον Γιοακίν Φίνιξ να γεμίζει πληθωρικά την οθόνη σε ένα ρόλο πολύ επιφανειακό, σεναριακά. Λιγότερο επιφανειακό όμως, από το ρόλο της Βανέσα Κίρμπι, η οποία ως Ιωσηφίνα «δεν γεμίζει το μάτι» του θεατή ότι θα μπορούσε να εμπνεύσει έναν ανερχόμενο αξιωματικό, ώστε να τον οδηγήσει μέχρι το θρόνο και χωρίς αυτήν στο Βατερλώ.
H ταινία είναι θεαματική ως προς τις μάχες και «κάνει κοιλιά» κυρίως όταν ασχολείται με τη σχέση Βοναπάρτη και Ιωσηφίνας. Σχέση άνευρη και άνευ πάθους, τόσο που να δικαιολογείται, ότι από αυτήν ο Ναπολέων εμπνεόταν για τις εκστρατείες του.
Η μουσική του Μάρτιν Φιπς γεμίζει συγκλονιστικά από την πρώτη μέχρι την τελευταία σεκάνς, όλες τις σκηνές δίνοντας πνοή στην ταινία. Όπως και η σκοτεινή φωτογραφία του Ντάριους Γουόλσκι, που μαζί με τα αυθεντικά κοστούμια αποδίδουν πειστικά την εποχή.
Η ταινία είναι ενδιαφέρουσα -χωρίς να είναι βέβαιο ότι είναι ιστορικά ακριβής- και φυσικά τεχνικά άρτια.
Άγγελος Πολύδωρος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα amarysia.gr