Όταν ένας δημιουργός έχει κάτι να πει, το μελόδραμα θα το χρησιμοποιήσει ως όχημα, ως φόρμα μέσα από την οποία θα επικοινωνήσει το περιεχόμενό του. Όταν, πάλι, το τελευταίο είναι ελλιπές, τότε θα στραφεί σε μελοδραματισμούς για να καλύψει αυτή την απουσία και να δώσει την εντύπωση της σπουδαιότητας. Και κάπως έτσι, στον Δρόμο της Eξιλέωσης που παίρνει κυριολεκτικά τον αγγλικό τίτλο του – εκεί γίνεται λόγος για δρόμο της «απόγνωσης»- οι βιολιτζήδες βαρούν ασταμάτητα από το πρώτο λεπτό, οι χαρακτήρες σέρνουν γοερά το φορτίο που τους έλαχε και η Ναντίν Κρόκερ προσπαθεί να δώσει σε μια τετριμμένη ίντριγκα πόνου και εξιλέωσης διαστάσεις πανανθρώπινης τραγωδίας.
Μόνο το ύφος παραπέμπει εκεί, οι ηθοποιοί της αξίζουν όλοι καλύτερα, από τον αδυνατισμένο Γκάρετ Χέντλαντ, που κινδυνεύει να τυποποιηθεί σε ρόλος σκληρού Νότιου και την ψυχωμένη Γουίλα Φίτζεραλντ, που έκλεψε την παράσταση στο πρόσφατο Fall of the House of Usher, ως τον Μελ Γκίμπσον, που δίνει λίγη βαρύτητα και ένα συναισθηματικό κατεπείγον σε έναν άχαρο πατρικό ρόλο. Το προωθητικό υλικό κάνει την ταινία να μοιάζει με VOD περιπέτεια της σειράς. Χρειάζεται μόνο μισή ώρα προβολής για να βρεθείς να εύχεσαι να ήταν όντως μια τέτοια.
Γιάννης Βασιλείου
Το κείμενο δημοσιομεύtηκε στην ιστοσελίδα lifo.gr