Η Μάρτα, μια 40χρονη νευροχειρουργός, ερωτεύεται. Αφήνει πίσω της τη λαμπρή καριέρα της στην Αμερική και επιστρέφει στη Βουδαπέστη, για να ξεκινήσει μια νέα ζωή με τον άντρα που αγαπά. Μάταια όμως τον περιμένει στη Γέφυρα της Ελευθερίας... Η Μάρτα αρχίζει να τον ψάχνει απεγνωσμένα και όταν τελικά τον βρίσκει, ο έρωτας της ζωής της ισχυρίζεται ότι δεν έχουν ξανασυναντηθεί ποτέ...
Μια από τις ωραιότερες ταινίες αυτής της σεζόν, που κάνει τον θεατή να αναρωτιέται συνεχώς για την ψυχική κατάσταση της Μάρτα, μέχρι το τελευταίο λεπτό... Αραγε φαντάστηκε την επαφή τους και το ραντεβού που είχαν δώσει ή όλα αυτά συνέβησαν στα αλήθεια; Πήρε τη σωστή απόφαση να τα αφήσει όλα και να ακολουθήσει το ένστικτό της για κάτι που δεν γνωρίζει ούτε καν η ίδια πλέον εάν είναι αλήθεια ή ψευδαίσθηση; Πόσο μπορεί να επηρεάσει το ερωτικό στοιχείο τις σοβαρές αποφάσεις μας; Πόσο «υγιές» είναι αυτό; Τι έχει μεγαλύτερη σημασία, ο έρωτας ή η επαγγελματική καταξίωση; Μπορεί ο έρωτας να υφίσταται μόνο από τη μια πλευρά κι όμως να φαντάζει «ολοκληρωμένος»; Τόσο το πρόσωπο της πρωταγωνίστριας που θυμίζει περασμένες εποχές, όσο και η υφή που δίνει ο κόκκος του φιλμ, η μουντή φωτογραφία, η Βουδαπέστη που εδώ φαίνεται ασφυκτική και σκοτεινή, δημιουργούν ένα περιβάλλον ιδανικό για να βυθιστεί κανείς στη νοσταλγία, στην ανάμνηση, στην αμφιβολία, αφού όλα σου θυμίζουν υπαρξιακό σινεμά παλιάς κοπής, σαν το σινεμά του Κριστόφ Κισλόφσκι... Είναι μια από αυτές τις ταινίες που είναι τόσο γνώριμες μέσα μας, που νιώθουμε σαν να τις είδαμε σε ένα όνειρο. Αυτό το σινεμά της βύθισης στο εσωτερικό μας λείπει.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr