Ένας σκηνοθέτης-alter ego του ίδιου φυσικά του Νάνι Μορέτι, προσπαθεί να γυρίσει τη νέα του ταινία μέσα σε ένα κινηματογραφικό οικοσύστημα που πια δεν μοιάζει να έχει θέση για αυτόν. Το φιλμ που θέλει να γυρίσει ακολουθεί ένα τσίρκο από την Ουγγαρία που φτάνει στην Ιταλία στα ‘50s, τα μέλη του οποίου υποδέχεται με χαρά το κομμουνιστικό κόμμα της χώρας – μέχρι που η εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης στην Ουγγαρία τους αφήνει αμήχανους, να περιμένουν εντολές από τα κεντρικά, την ώρα που τα μέλη του θιάσου δε θέλουν να γυρίσουν στη χώρα τους.
Η ταινία που θέλει να γυρίσει ο σκηνοθέτης καταπιάνεται λοιπόν με καθαρά πολιτικά ζητήματα μιας εποχής μάλιστα πια (ξεπε)ρασμένης. Υπάρχει όμως πια ενδιαφέρον; Νοιάζεται ο κόσμος; Ακούει το industry, το οποίο θέλει μόνο στιλιστικούς κλώνους ταινιών είδους; Μήπως θα ενδιαφερόταν κάποια πλατφόρμα; Ποια είναι τελοσπάντων πλέον η θέση του Τζιοβάνι/Μορέτι σε αυτό τον κόσμο, και ποια η θέση του σινεμά (του); Και μέσα σε όλα, επειδή η ταινία είναι ιταλική, η γυναίκα του Τζιοβάνι θέλει διαζύγιο.
Σε αυτή την ανάλαφρη σάτιρα του πολυβραβευμένου Μορέτι (“Αγαπημένο Μου Ημερολόγιο”, “Το Δωμάτιο του Γιου Μου”) το πρόβλημα δεν είναι απαραίτητα το πόσο παλιομοδίτικη είναι – δε χρειάζεται τα πάντα στον κόσμο να είναι μοντέρνα. Εξάλλου δεν είναι λίγα τα πετυχημένα αστεία, ενώ οι προβληματισμοί του απολύτως και έχουν θέση (έχουν ακόμα και βάση!) στη συζήτηση. Όμως το φιλμ ξεχειλίζει από διδακτισμό και απλουστευτικές οπτικές, χωρίζοντας τα πάντα σε δίπολα με τρόπο που τελικά αφήνουν στην άκρη την όποια διάθεση εξερεύνησης του σήμερα. Και μάλιστα μέσα από μια εντελώς πεζή αισθητική προσέγγιση και τονικές εξάρσεις που δεν προκύπτουν από κανένα ρυθμό. Νάνι Μορέτι, ίσως τελικά και λίγο στιλιζάρισμα στο σινεμά να μην είναι κι ό,τι χειρότερο.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr