Με εργαλείο του το ίδιο το μέσον του κινηματογράφου, αυτό με το οποίο έχει διαπρέψει από την δεκαετία του 1980 ως τις μέρες μας, ο Ιταλός σκηνοθέτης Νάνι Μορέτι στην ταινία «Ένα καινούργιο αύριο», θέλησε να σχολιάσει θέματα των καιρών μας σε συνάρτηση με το ένδοξο παρελθόν της αριστεράς. Υποδυόμενος ουσιαστικά τον εαυτό του, ο Μορέτι παίζει τον Τζιοβάνι, έναν σκηνοθέτη ο οποίος δυσκολεύεται να προσαρμοστεί με τις νέες απαιτήσεις του κινηματογράφου, προτιμώντας να ξαναβλέπει την «Λόλα» του Ζακ Ντεμί με την κόρη και την (κινηματογραφικό παραγωγό) γυναίκα του (Μαργκαρίτα Μπούι) οι οποίες όμως έχουν άλλα ενδιαφέροντα. Συγχρόνως, ο Τζιοβάνι προσπαθεί να γυρίσει μια ταινία για τον κομμουνισμό στην Ιταλία, ιστορικό φόντο της οποίας θα είναι το 1956 όταν οι Σοβιετικοί εισέβαλαν στην Βουδαπέστη.
«Γυρίζεις ταινίες που κανείς δεν θέλει να δει» του λένε όλοι, όμως εκείνος επιμένει παρότι βρίσκεται ανάμεσα σε νέους συνεργάτες που δεν γνωρίζουν καν ότι υπήρχαν κάποτε κομμουνιστές στην Ιταλία (αφού τους συνδέουν μόνο με την… Σοβιετική Ενωση). Κάπως έτσι, σε χαλαρούς και γλυκόπικρους ρυθμούς προχωρά το «Καινούργιο αύριο», μια ταινία χαμογελαστή και αισιόδοξη, το νιώθεις διαρκώς παρακολουθώντας την. Προφανώς, το χιούμορ είναι εδώ, ο άσος στο μανίκι του Μορέτι και το μοιράζει άπλετα, όπως μοιράζει την ταινία ανάμεσα στην πραγματική ζωή του σκηνοθέτη (γεμάτη προβλήματα φυσικά) και την ταινία που γυρίζεται …μέσα στην ταινία. Μόνο και μόνο η σκηνή όπου βλέπουμε τον Μορέτι να προσπαθεί να κουβεντιάσει με… εκπροσώπους του NETFLIX (που μιλούν μια άγνωστη για αυτόν γλώσσα), αρκεί για να παρακολουθήσει κανείς όλη την ταινία.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr