Επίκαιρο ντοκιμαντέρ περί φασισμού, 101 χρόνια αφότου ο Μουσολίνι εισήλθε στη Ρώμη στις 28 Οκτωβρίου του 1922, έχοντας μαζί του μαυροντυμένους οπαδούς του, αναγκάζοντας τον βασιλιά της Ιταλίας να του παραδώσει –αναίμακτα- την εξουσία, δύο εικοσιτετράωρα αργότερα.
Η παραχθείσα βωβή –κρυφό- φασιστική ταινία «Us» του Ουμπέρτο Παραντίσι, μετατρέπεται για τον σκηνοθέτη Μαρκ Κάζινς( Το Βλέμμα του Όρσον Γουέλς) ως το εφαλτήριο για μια αδιάκοπη λεκτική αφήγηση η οποία ξεφεύγει από τα ιστορικά γεγονότα και μεταφέρεται στη χρήση της 7ης τέχνης – ως μηχανισμού προπαγάνδας- δέκα χρόνια προτού η Λένι Ρίφενσταλ αναλάβει για τους ναζιστές της Γερμανίας, έναν παρόμοιο και σαφώς πιο εξελιγμένο ρόλο.
Ο εμπνευστής του ντοκιμαντέρ, συνδέει το τότε με το σήμερα, αντιπαραβάλλοντας από τη μια τον Μουσολίνι και από την άλλη τον Τραμπ , τον Πούτιν, τον Όρμπαν και τη Μελόνι.
Η συγκεκριμένη προσέγγιση είναι κάπως μονόπλευρη και επιφανειακή. Ο Κάζινς στοχεύει τα πρόσωπα κι όχι τις ασκούμενες πολιτικές- ακόμα και οικονομικές – οποίες τροφοδοτούν τον νεοφασισμό.
Στο δοκιμιακό του ντοκιμαντέρ, προβάλλονται και οι μεταλλάξεις της ιταλικής κοινωνίας από τον θαυμασμό στο καινούριο, στον μετέπειτα αποτροπιασμό της, όταν αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο του φασισμού, χρησιμοποιώντας σε μια δυσλειτουργική ενίοτε αλλά πρωτότυπη στατική μορφή, τη γυναικεία παρουσία ( στον αντίστοιχο ρόλο είναι η Άλμπα Ρορβάχερ).
Ιάκωβος Γωγάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα screeneye.gr