Το 1922, ο Μπενίτο Μουσολίνι, ο ιδρυτής και αρχηγός του Φασιστικού Κόμματος της Ιταλίας, ξεκινά μια θριαμβευτική πορεία από τη Νάπολη προς τη Ρώμη, για να καταλάβει - και τυπικά - την εξουσία. Ενα ντοκιμαντέρ για την επικράτηση του Μουσολίνι στην Ιταλία, αλλά και την άνοδο του φασισμού γενικότερα.
Ο Κάζινς μέσα από πολύ πλούσιο αρχειακό και κινηματογραφικό υλικό φτιάχνει ένα πολύ ενδιαφέρον ποιητικό δοκίμιο - ντοκιμαντέρ ώστε να εξηγήσει την άνοδο του Μουσολίνι. Αποδημώντας την επίσημη ταινία του φασιστικού κόμματος «A Noi» του Ουμπέρτο Παραντίζι και χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από ταινίες της εποχής και αρχειακό υλικό, μας δείχνει ότι ο Ντούτσε ήταν ένα «κατασκεύασμα» της εποχής του. Εχοντας μια σοσιαλδημοκρατική έως σοσιαλφιλελεύθερη αντίληψη, δείχνει πόσο αδύναμος ήταν ο λαός στην προπαγάνδα, μας εξηγεί τους βασικούς άξονές της και φτάνει μέχρι το σήμερα χρησιμοποιώντας επιλεκτικά παραδείγματα φασίζουσας νοοτροπίας και διακυβέρνησης...
Ο Κάζινς μάς δείχνει τον Πούτιν αλλά όχι τον Ζελένσκι, τον Μπολσονάρου αλλά όχι τον Νετανιάχου. Ενώ φαίνεται μια ιδιαίτερα προοδευτική ταινία, εντούτοις σε μια δεύτερη ανάγνωση καταλήγει ότι ο φασισμός έχει κατά βάση «φαλλική» ιδεολογία και ευθύνονται οι ισχυρές προσωπικότητες που ξεγέλασαν τον λαό και η ανίσχυρη δημοκρατία που δεν αντιστάθηκε στο πέρασμά του... Επίσης, παραθέτει το όνομα του Αϊζενστάιν δίπλα σε εκείνο της Ρίφενσταλ με το σκεπτικό ότι κάνουν και οι δύο προπαγάνδα, χωρίς να εστιάζει στο περιεχόμενό της, στις ιστορικές συνθήκες και ποιον ωφελούσε. Συγκαλυμμένα δύο άκρα λοιπόν και ανιστόρητες θεωρίες που αποπροσανατολίζουν από τον έναν και μοναδικό ένοχο, τον καπιταλισμό. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η φόρμα της μεν, ωστόσο το περιεχόμενό της θέλει πολύ μεγάλη προσοχή.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr