Ο Τζιοβάνι είναι ένα σύγχρονος Ιταλός σκηνοθέτης με μια κόρη και την γυναίκα του παραγωγό της νέας ταινίας του. Αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα που έχει ένας Ευρωπαίος δημιουργός. Το μεγάλο κόστος της ταινίας, τις αντιρήσεις των ηθοποιών και τα ανάλογα. Κομμουνιστής, ιδεολόγος και απόλυτος, σχολιάζει συνεχώς. Η διάθεσή του είναι να γυρίσει μια ταινία με δυό νέους ερωτευμένους, τραγούδια και μουσική. Τελικά εμπλέκεται μ΄ ένα φίλμ εποχής που μας μεταφέρει στα 1956. Τότε οι Ιταλοί προοδευτικοί πολίτες μένουν έκθαμβοι όταν παρακολουθούν από τις ασπρόμαυρες τηλεοράσεις τους τα τραγικά γεγονότα στην Ουγγαρία. Χιλιάδες άνθρωποι επαναστάτησαν κατά των σοσιαλιστικών περιορισμών, τα πράγματα έφθασαν στα άκρα έτσι ώστε επενέβησαν τα σοβιετικά τανκς και χύθηκε αίμα. Ο Παλμίρο Τολιάνι ήταν τότε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας. Έται άρχισε μια διαδικασία για να απομακρυνθεί το Κ.Κ.Ι από τον κεντρικό έλεγχο.
Ο Μορέτι ουσιαστικά γυρίζει το δικό του 8 ½ με πολλές αυτοαναφορές και παραπομπές σε παλιότερά του φιλμ («Αγαπημένο μου ημερολόγιο», «Μπιάνκα» κ.τλ). Αξιοποιεί ωραία τραγούδια, παίζει πάλι ο ίδιος και αναφέρεται στην πολιτική όσο και στο σινεμά. Σαρκασμός, μελαγχολία, αυτοκριτική, αλλά και έντεχνη εμπλοκή με τον ίδιο τον κινηματογράφο. Το αφηγηματικό στιλ είναι γεμάτο αυτοσχεδιασμούς με τον σκηνοθέτη να επιχειρεί να βάλει τάξη σ΄ ένα χαώδες σύμπαν. Προβληματίζεται τι θα γίνει με την έβδομη τέχνη, τις ψηφιακές πλατφόρμες, το κοινό που είναι αδύνατον να προβλεφθεί. Ακούμε ορισμένα χαριτωμένα πράγματα και πολλά άλλα που ήδη τα γνωρίζουμε. Μας θυμίζει και πάλι τον Γούντυ Άλλεν. Η ταινία στοίχησε λίγο πάνω από 12 εκατομμύρια ευρώ και απέφερε, μέχρι στιγμής παγκόσμια, πάνω από 6 εκατομμύρια δολάρια.
Συμμετείχε επίσημα στο φεστιβάλ των Καννών και ως συνήθως θα έχει θαυμαστές και αρνητές. Ο γράφων πάντως πέρασε πολύ καλά.
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress