Με τα διαφορα αδιέξοδα σε μια κλειστή, συντηρητική κοινωνία, μέσα από την ιστορία μιας άδικης κατηγορίας ενάντια σε καθηγητή για σεξουαλική παρενόχληση μαθήτριας, καταπιάνεται στην εξαιρετική, βουτηγμένη σε μια τσεχοφική ατμόσφαιρα, ταινία του, «Ξερά χόρτα» ο πιο σημαντικός εν ζωή σήμερα Τούρκος σκηνοθέτης, Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν, βραβευμένος ήδη με το Χρυσό Φοίνικα των Καννών το 2014 για την ταινία του «Χειμερία νάρκη» και με το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας το 2008 για την ταινία του «Τρεις πίθηκοι».
Η ταινία εκτυλίσσεται σε ένα χιονισμένο χωριό της Ανατόλιας, όπου ο πρωταγωνιστής, ένας με καλές προθέσεις καθηγητής (που τον ερμηνεύει ο Ντενίζ Τσελίλογλου) περιμένει, έχοντας κλείσει τρία χρόνια εκεί, να μετατεθεί στην Κωνσταντινούπολη. Στο ενδιάμεσο όμως, τα πράγματα μπερδεύονται όταν αυτός κατηγορείται άδικα για παιδόφιλος, εξαιτίας της ιδιαίτερα φιλικής σχέσης του με τη 14χρονη μαθήτρια, Σεβίμ(Έτσε Μπακσί ρόλο που της χάρισε το βραβείο ερμηνείας στις Κάννες), η οποία στην πραγματικότητα είναι ερωτευμένη μαζί του. Γεγονός που τον κάνει να στραφεί ενάντια στην Σεβίμ, φέρνοντας στην επιφάνεια τα προβλήματα σχέσης, αισθημάτων και ρολου της γυναίκας σε μια πατριαρχική κοινωνία.
Όλα για τον απογοητευμένο αυτόν ήρωα δεν είναι παρά ασήμαντα γεγονότα σε μια ζωή άσκοπη, όπως θα εξηγήσει στη μεγάλη, ενδιαφέρουσα συζήτηση με την πολιτικά ευσυνείδητη καθηγήτρια (Μέρβε Ντιζντάρ) από άλλο σχολείο, στο μέσο της ταινίας, και που φέρνει στο προσκήνιο τη σύγκρουση ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς, τους εκμεταλλευτές και τα θύματα, τους επαναστάτες και τους απαισιόδοξους που παρακολουθούν αμέτοχοι. Όπως ακριβώς και τα «ξερά χόρτα» έξω από το χωριό, όπως εξηγεί προς το φιναλε, ο ήρωας, φύλλα που από τον χειμώνα περνάνε άμεσα στο καλοκαίρι πριν καταφέρουν να πρασινίσουν, μια και στην περιοχή υπάρχουν μόνο δυο εποχές, χειμώνας και καλοκαίρι. Λείπει δηλαδή η άνοιξη, όπου ανθίζουν τα φυτά, δηλαδή μια περίοδος, όπως υποβάλλει ο Τσεϊλάν, όπου ο άνθρωπος χρειάζεται για να μπορέσει να κάνει το αναγκαίο πέρασμα, από μια ζωή χωρίς σκοπό σε μια ζωή με έννοια, όπου του δίνεται η ευκαιρία να περάσει από το προσωπικό και την απομόνωση στο ομαδικό, την κοινωνικότητα και την αλληλεγγύη.
Με ωραίες πλαστικά εικόνες, όπου η φύση παίζει το δικό της ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας, και μια υποβλητική μουσική (του Φίλιπ Τιμοφέγιεβ), όλα δοσμένα με εξαιρετικό ρυθμό (χωρίς καθόλου η μεγάλη διάρκεια των τρισήμιση σχεδόν ωρών ταινίας να ενοχλεί), ο Τσεϊλάν έφτιαξε μια δυνατή, με ποιητική πνοή και με ολοκληρωμένους χαρακτήρες, ταινία, μέσα από σκηνές στημένες με εξαιρετική δεξιοτεχνία και εικαστική πάντα ομορφιά, με πρόσωπα που ζουν τη δική τους χειμερία νάρκη (φέρνοντας στο νου τους χαρακτήρες στα έργα του Τσέχοφ). Αναμφισβήτητα από τις καλύτερες ταινίες του δημιουργού της.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr