Ο Σαμέτ, ένας δάσκαλος καλλιτεχνικών, διανύει τον τέταρτο χρόνο της υποχρεωτικής θητείας του σε έναν απομακρυσμένο, παραδοσιακό οικισμό της Ανατολίας, που τον χειμώνα θάβεται μέσα στο χιόνι. Οσο ονειρεύεται μια μετάθεση στην Κωνσταντινούπολη, αναπτύσσει μια αμφιλεγόμενη εμμονή με μία απ' τις μαθήτριές του. Οταν στην τσάντα του 14χρονου κοριτσιού βρεθεί ένα ερωτικό σημείωμα, ο Σαμέτ καταλήγει άδικα κατηγορούμενος και αγωνίζεται να αποδείξει την αθωότητά του.
Είναι σπουδαίος ο Τσεϊλάν, αλλά τα «Ξερά Χόρτα» μας δείχνουν ότι όλοι οι σκηνοθέτες δοκιμάζονται σε κάθε ταινία τους, όσο σπουδαίοι κι αν είναι. Κι εδώ δυστυχώς, μετά από 3 ώρες και 17 λεπτά, αντιλαμβανόμαστε ότι ο σκηνοθέτης έχτιζε μια ταινία «υπεράσπισης» ενός εγωπαθούς, είρωνα, χειριστικού χαρακτήρα, που είναι ακατάλληλος για δάσκαλος, ερωτικός σύντροφος και φίλος. Ενός ανθρώπου που είναι αδιάφορος ως προς τα τεκταινόμενα της χώρας του και δεν έχει κανένα όριο μπροστά στη δική του ματαιοδοξία. Το τέλος μιας ταινίας είναι το πιο καθοριστικό για να την κρίνεις. Και εδώ το τέλος της γκρεμίζει όσα έχτισε τόσες ώρες ατέλειωτων λεκτικών διαξιφισμών. Χαρακτηριστική της προσωπικότητας του πρωταγωνιστή η σκηνή του δείπνου. Οποιος τη δει θα καταλάβει. Κρίμα, γιατί ήταν μεγάλη η απογοήτευση για τον εξαιρετικό Τούρκο σκηνοθέτη.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr