Στη δεύτερη ταινία της, «Ο μικρός αδερφός», η Λεονόρ Σεράιγ παρακολουθεί μια γυναίκα που, στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, εγκαταλείπει την Ακτή του Ελεφαντοστού και φτάνει με τους δυο νεαρούς γιους της στο Παρίσι της δεκαετίας του ‘80. Μια δοσμένη με ευαισθησία και δύναμη διαδρομή 20 χρόνων, που καταγράφει την πορεία και τη διάλυση μιας οικογένειας μεταναστών, όπως τη θυμούνται διαδοχικά η μητέρα και τα δυο παιδιά της.
Ξεχωριστή θέση ανάμεσα στα τρία αυτά πρόσωπα έχει η μητέρα, μια παρορμητική, δυναμική γυναίκα, που φτάνει στη Γαλλία με όνειρα γι’ αυτήν και τα παιδιά της, η οποία αρχίζει να εργάζεται καθαρίστρια σε ξενοδοχείο, αποφασισμένη, όπως λέει σε κάποια στιγμή, να επιλέγει τους άντρες στη ζωή της. Μόνο που αυτό γίνεται σε μια ανδροκρατούμενη, συχνά ρατσιστική, κοινωνία, και με άντρες που τις περισσότερες φορές είναι οι λάθος άντρες, οι οποίοι όχι μονο δεν βοηθούν την ίδια αλλά και έχουν κακή επίδραση στη ζωή των δυο παιδιών της.
Η ταινία είναι χωρισμένη σε τρεις πράξεις,με την κάθε μια αφιερωμένη σε ένα από τα τρία αυτά πρόσωπα, μέσα από τα οποία η σκηνοθέτρια μας δίνει μια εικόνα της όλης πορείας της οικογένειας – με τη γυναίκα να μετακομίζει, για χάρη ενός φίλου της, από το Παρίσι στη Ρομέν, με το μεγαλύτερο αγόρι να καταστρέφει αρχικά τη ζωή του με τα ναρκωτικά, να καταφέρνει όμως αργότερα, έχοντας πια εγκαταλείψει την οικογένεια, να ξεπεράσει τον εθισμό του και, σε αντίθεση με τον μικρότερο, να πετυχαίνει τελικά στη ζωή του.
Η Σεράιγ αντιμετωπίζει τα πρόσωπά της με συμπάθεια και κατανόηση, τόσο τον δύσκολο, βασανιστικό αγώνα της γυναίκας (το φεμινιστικό στοιχείο της ταινίας) να επιβιώσει σε μια εχθρική κοινωνία, όσο κι εκείνο του μεγαλύτερου αδελφού, με προβλήματα ενηλικίωσης στη δυσλειτουργική του οικογένεια, καταγράφοντας με ρεαλιστικά χρώματα την όλη ατμόσφαιρα της Γαλλίας της εποχής και καταφέρνοντας να αποσπάσει ωραίες ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς της.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr